29 Ιουνίου 2012

Σέλας: πῦρ· ἢ τὸν κεραυνόν, καὶ τὸ φῶς τῆς σελήνης· ἢ λαμπηδών.


Μια φυσιολογική κύηση διαρκεί κατά μέσο όρο γύρω στις 38 με 42 εβδομάδες. Κάπου γύρω στις 280 ημέρες, δηλαδή πάνω κάτω 40 εβδομάδες από την τελευταία έμμηνο ρύση και όχι 9 μήνες όπως πολλοί πιστεύουν. Τα περισσότερα νεογνά γεννιούνται μέσα σε δύο βδομάδες πριν ή μετά την πιθανή ημερομηνία  τοκετού.

Όμως οι μήνες των αρχαίων ήταν Σεληνιακοί. 'Ετσι για να υπολογίσουμε την γέννηση του Διονύσου θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι ένας μήνας διαρκεί περίπου 29 ½  μέρες. Και οι δώδεκα σεληνιακοί μήνες μας δίνουν 354 μέρες. Έτσι προσθέτανε έναν εμβόλιμο μήνα  των 11, ¼ ημερών για να φτάσουμε στις 365 1/2 ημέρες.

Όταν μιλούν δηλαδή για εξαμηνίτικο παιδί (29,5 χ 6 = 177 μέρες περίπου ) δηλαδή ένα έμβρυο που διανύει την 25η εβδομάδα της κύησης  ή ένα  έμβρυο  7μηνίτικο  (29,5 χ 7 = 206,5 μέρες περίπου )  ή 29 εβδομάδα κύηση

 25η Εβδομάδα Κύησης

Είστε 25 εβδομάδων έγκυος. (Περίπου 23 εβδομάδες από τη σύλληψη)
Το αγέννητο μωρό σας είναι 34 εκατοστά σε μήκος και ζυγίζει σχεδόν 690 γραμμάρια.
  • Τα κόκκαλα του γίνονται όλο και πιο σκληρά.
Το μωρό σας είναι τώρα αρκετά καλοσχηματισμένο, και του λείπει μόνο το λίπος για να μοιάζει εμφανισιακά με ένα νεογέννητο. Οι δομές στη σπονδυλική του στήλη διαμορφώνονται. Ο μικροσκοπικός εγκέφαλός του, αναπτύσσεται γρήγορα και το μωρό έχει ήδη γεμίσει τη μήτρα σας με το μέγεθός του. Η μήτρα σας έχει μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου, και ήδη πρέπει να φαίνεστε ότι είστε έγκυος. Η επιδεξιότητα στις κινήσεις του βελτιώνεται όλο και περισσότερο. Η εξερεύνηση της μήτρας και του ομφάλιου λώρου αποτελούν την κύρια απασχόληση του μωρού σας. Εντυπωσιασμένο και το ίδιο με την εξερεύνηση, αγγίζει το πρόσωπό του, τα χέρια του, τα πόδια του, τον ομφάλιο λώρο κλπ. Τα δίδυμα, εξερευνούν το ένα το άλλο και έτσι ξεκινάει η πρωταρχική σύνδεσή τους. Τα αιμοφόρα αγγεία των πνευμόνων αναπτύσσονται, ενώ τα ρουθούνια του μωρού σας ανοίγουν. Τα νεύρα γύρω από την περιοχή των χειλιών και του στόματος παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευαισθησία. Οι κινήσεις κατάποσης συνεχίζονται.
Από την 23 εβδομάδα και μετά οι πιθανότητες γεννησης και επιβίωσης ενός βρέφους  είναι γύρω στις  20% πιθανότητες επιβίωσης. Οι πιθανότητες αυτές ανεβαίνουν μέρα με την ημέρα



Πανω το μικροτερο μωρό που έχει επιβιώσει - Ενα "καμμένο" στην ουσία έμβρυο 25 εβδομάδων

27η Εβδομάδα Κύησης

Κατα την 27 εβδομάδα, το μήκος του μωρού σας έχει τριπλασιαστεί ή τετραπλασιάσει σε σχέση με το μέγεθος που είχε στις 14 εβδομάδες. Εάν το μωρό σας γεννηθεί αυτή την εβδομάδα, οι πιθανότητες επιβίωσης του αγγίζουν τώρα το 80 %.

29η Εβδομάδα Κύησης

Είστε 29 εβδομάδων έγκυος. (Περίπου 27 εβδομάδες από τη σύλληψη)
Το μωρό σας ζυγίζει τώρα περίπου 1150 γραμμάρια και έχει μήκος 38,5 εκατοστά.
  • Το νευρικό σύστημα και οι πνεύμονές του συνεχίζουν και ωριμάζουν.
Το μωρό σας, παρόλο που έχει μεγαλώσει πολύ και καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στη μήτρα σας, είναι σε θέση να κινηθεί, να κάνει τούμπες και να αλλάξει θέση. Παρατηρείτε εντυπωσιακές αλλαγές στο σχήμα της κοιλιάς σας καθώς το μωρό κινείται μέσα σ’ αυτήν. Μην ανησυχείτε ότι μπορεί να πάθει κάτι από τις απότομες αυτές κινήσεις. Το αμνιακό υγρό και τα παχιά μυϊκά στρώματα της μήτρας είναι αρκετά για να προστατεύσουν το μωρό σας. Το έμβρυο δεν έχει πάρει ακόμη την τελική θέση, και μπορεί να βρίσκεται με το κεφάλι προς τα επάνω. Σε αυτή τη φάση συνήθως τα μάτια του εμβρύου είναι μπλε ή γκρι, και έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν το τεχνητό από το φυσικό φως μέσω του τοιχώματος της μήτρας.
Μετα την 32 βδομάδα οι πιθανότητες επιβίωσης των μωρών που γεννιούνται αυτή την εβδομάδα είναι στο 90%
.
Περισσότερες πληροφορίες http://www.123baby.me/pregnancy_chart.html

 Έτσι οι πιθανότητες επιβίωσης ενός εμβρύου λιγόστευαν αν δεν είχε μπει ή κλείσει τον έβδομο μήνα. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά με τις θερμοκοιτίδες και την συνεχή επίβλεψη από μεριά των γιατρών και του εξιδεικευμένου προσωπικού των εντατικών και φτάνουμε να επιβιώνουν και βρέφη που κυοφορούνται μόνο 75 μέρες

Ο τρόπος ραφής-υιοθεσίας του Διονύσου στον μηρό του Διός μας έδινε  διαφορετικές προοπτικές, σε γήινο επίπεδο, όπως την σωτηρία ενός αποβληθέντος –πρόωρου βρέφους, υπό διαφορετικές για την εποχή εκείνη, συνθήκες. Ίσως θα πρέπει να δούμε μόνο συμβολικά και μόνο έτσι θα πρέπει δεχθούμε το γεγονός της υιοθεσίας ενός μωρού από τον φυσικό και Θεϊκό του πατέρα. Περαιτέρω επί του θέματος όταν περάσουμε στο θέμα του Ειραφιώτη/Μηροτραφούς Διονύσου.

Συνεχίζω τα περί της Σεμέλης και της ερμηνείας της ως η γυναίκα ή Εκείνη που ΜΕΛΕΙΝ (φροντίζει, ενδιαφέρεται, μεριμνά )  τ σέλας.
Σελάω = φέγγω, λάμπω, φεγγοβολώ, ακτινοβολώ, αντιφεγγίζω, απαστράπτω, αστραποβολώ, αστράφτω.

λαμπετάω = λάμπω (Λαμπέτη = η λάμπουσα, η λαμπρή )-

Κάτω η 'Ελλη Λαμπέτη

 

λαμπετ-άω, = λάμπω, shine, only in Ep. part. λαμπετόων shining, σσε δέ ο πυρ λαμπετόωντι ΐκτην Il.1.104 = Od.4.662, cf. Hes.Sc. 390; στρα λαμπετόωντα Id.Th.110; τείρεα λ. A.R.3.1362
Σεύω = έσσευον, έσσευα, εσσευάμην, εσσυμμαι μτχ συμένος δηλ. διώκω, καταδιώκω, κυνηγώ, φυγαδεύω, παρακινώ στην καταδίωξη, εξωθώ, φοβίζω, σκιάζω, ρίχνω, εκτοξεύω..

 Έλη = θερμότητα του ήλιου, καύμα, καύσωνας, κάψα
Εληθερέω = λιάζομαι κάθομαι στον ήλιο, λιάζω, ζεσταίνω στον ήλιο
Εληθερής = ζεσταμένος στον ήλιο

λη 1

λη, ,= ελη, λέα (B),Ar.V.772 (Sch.Rav.), Eust.667.22, 1573.45.

Είλη = θερμότητα του ήλιου
Είλησις = κάψιμο στον ήλιο, μαύρισμα από τον ήλιο, αλλα και συστροφή
Ειλητικός = περιστρεφόμενος, κουλουριαζόμενος
Αλέα = αποφυγή, καταφύγιο, σκέπη σκέπαστρο
Αλέα θερμότητα και ζέστη

Αλεάζω = ζεσταίνομαι, είμαι θερμός
Αλεαίνομαι = θερμαίνομαι, ηλιάζομαι, λιάζομαι
Αλεαίνω = θερμαίνω, ηλιάζω, λιάζω
Αλεαντικός = θερμαντικός

‘Ελα = αυγή του ήλιου, αλλα και το αλατισμένο νερό, επίθετο της Ηρας στη Κύπρο, επίθετο της Αρτέμιδας στην Μεσσήνη, Ηρα, Αρτεμις
Ελάνη και το αναμμένο δαδί ή λαμπάδα

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnum
Kallierges page 214, line 40

Κα γρ τς Σεμέλης κεραυνωθείσης ρπάγη π το ρμο, κατ βούλησιν το Δις, κ μέσου το πυρός.

Ενώ η Παλλάδα Αθηνά  είναι αυτή που θα κρατήσει την παλλόμενη καρδιά ή και τον ίδιο τον παλλόμενο Διόνυσσο, όπως βλέπουμε και παρακάτω μία από τις ερμηνείες που δίδονται για το όνομα της, κατά τους συγγραφείς για το ΠΑΛΛΑΔΑ. Η ίδια είναι αυτή που όχι μονο δεν θα βλάψει την Σεμέλη αλλά θα την φιλεί, θα την αγαπά δηλαδή διαπαντός …

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera et recentiora partim Thomae Magistri et Alexandri Phortii) (e cod. Patm.) Ode O 2, scholion 15-55, line 11

 
δ Σεμέλη τεταμένας χουσα τς τρίχας, ποθανοσα τ κτύπ το κε-
ραυνο, ζ ν τος θεος τος τν λυμπον οκοσιν· Παλλς  
δέ, γουν θην, φιλε ατν διαπαντός· κα Ζες πατρ πάντων φιλε ατν κατ πολύ· φιλε δ κα π(ας) ατς φέρων τν κισσόν, γουν Διόνυσος ( στιν κισσς φιερωμένος).

Scholia In Oppianum, Scholia et glossae in halieutica (scholia vetera et recentiora)
Hypothesis-book 2, scholion 23, line 5

Παλλάς· φρόνησις, ως θην· Παλλάν
φησι τν θηνν, τι ξλθε τς το Δις κεφαλς,
πάλλουσα τ πλα, τι Πάλλαντά τινα να τν Γιγάντων φόνευσεν, τι παλλομένην νήγαγε τ Δι τν το Διονύσου καρδίαν, τς Σεμέλης κεραυνωθείσης

  
Η Σεμέλη κεραυνοβολημένη αλλά και εκ της ερμηνείας του ονοματός της είναι αυτή που φροντίζει/μέλει  τ σέλας και σέλας συμπληρώνει ο  John Anthony Cramer … «σέλας την αστραπήν και μέλλω το φροντίζω, η του Διός γαρ γυνή υπήρχεν» στον 2ο τόμο του Anecdota Graeca e codd. manuscriptis Bibliothecarum Oxoniensium 

Το σέλας, αστραπή την ονομάζουν  αλλα δεν είναι μόνο η αστραπή, αλλα γενικότερα  το φως, η λάμψη, η αυγή, η λαμπηδών, η φεγγοβολή, η φεγγοβολιά το αστροποβόλημα, η μαρμαρυγή και ο σελαγισμός

«σέλας γρ τν στραπήν· παρ το Δίος τήσατο μετ στραπς κα βροντν συγγενέσθαι ατῇ»

<Σεμέλη>, θες, θεμελς, θεμελιτις οσα.
Θεμέλιος = Θεμελιακός = ο των θεμελιων, θεμελίωδης, ακρογωνιαίος, απαραίτητος βασικός, ουσιώδης, πρωταρχικός, ριζικός, στοιχειώδης
Ακρογωνιαίος λίθος, γωνιόλιθος
Θεμελιούχος = ο συγκρατών τα θεμέλια, επίθετο του Ποσειδώνα, ο Ποσειδώνας
Θεμελιόω = βάζω θεμέλιο, θεμελιώνω, ιδρύω, βασίζω, εδραιώνω, ριζώνω, στηρίζω, στηρίζω γερά

Θεμελίσις, εδραίωση, ιδρυση, ισχυροποίηση, στερέωση, καθίδρυση, συγκρότηση
Θεμελιωτής = ιδρυτής, στυλοβάτης,
Θεμέλιο = Θέμελο, ρίζα, στήριγμα, βάθρο, έδρανο, έρεισμα, βάση, το πιο εσωτερικο και βαθύ μέρος πράγματος, ουσιαστικο περιεχόμενο πράγματος, πυρήνας
Θεμελιόθεν = εκ θεμελιων, ριζικά, άρδην, από τα θεμέλια, ολοκληρωτικά, πέρα για πέρα, συθέμελα

Όμως αν η Σεμέλη είναι αυτή που φροντίζει το Σέλας πως άραγε ονομάζετε η έχουσα/κατέχουσα το νέον σέλας ;;;

Joannes Stobaeus Anthologus, Anthologium
Book 1, chapter 40, section 1, line 268
                            άβδος δ ριδος μφασις
εθεα· λως δ' στν μφασις λαμπρότητος στρου περί-
αυγος
, διαφέρουσα τ διότητι, <τι> μν ρις ξ ναν-
τίας φαίνεται λίου τε κα σελήνης, δ' λως κύκλ
παντς στρου. Σέλας δ' στ πυρς θρόου ξαψις ν έρι.

Suda, Lexicon
Alphabetic letter sigma, entry 193, line 1

<Σέλας:> πρ· τν κεραυνόν, κα τ φς τς σελήνης· λαμπηδών.
Suda, Lexicon
Alphabetic letter kappa, entry 1996, line 2
<Κομται:> στέρες, οον πωγωνίας κα λαμπαδίας πυρ φε-
σττα παχέος έρος ες τν αθερώδη τόπον νενεχθέντος. σέλας,
πυρ
ς θρόου ξαψις, περιφερομένου ταχέως κα φαντασίαν μήκους
μφαίνοντος.

Το σέλας είναι η συνολική έξαψις/άναμμα  του πυρός που περιφερόμενο γρήγορα  παρουσιάζεται/φανερώνεται/ εξαπλώνεται   κατά το μήκος οχι μόνο της εμφάνισης αλλά και της λάμψης του…
Όπως το πύρ ή ο κεραυνός αλλα και το φως η λάμψη και η αίγλη (λαμπηδών)  της σελήνης αλλά και άλλων αστέρων…

Suda, Lexicon
Alphabetic letter sigma, entry 191, line 1
 Σελαγεται:> ντ το λάμπεται, κπυροται. παρ τ σέλας.
<Σελαγίζω.> λάμπω.

Scholia In Homerum, Scholia in Iliadem (scholia vetera)
Book of Iliad 8, verse 75-6, line of scholion 1

   b(BE3)T ex.
<δαιόμενον δέ </ κε> σέλας:> τ <σέλας> (76) δηλο τν λλαμψιν.

Ελλάμπτω- ‘Ελλαμψις = εσωτερική λάμψη, λάμψη που προέρχεται από μέσα, εσωτερική φώτιση
Ελλάμπομαι – φωτίζομαι εσωτερικά, διακρίνομαι, διαπρέπω, αναδεικνύομαι, αριστεύω, διαλάμπω.

Όμοια όμως και το Σέλας ισχυρίζονται ότι εκτός από την συλλογή θερμού αέρα που συνδέεται και με την φλόγα, την λαμπρότητα  ισχυρίζονται ότι το σέλας μπορεί να προέρχεται και από το ρήμα σαλεύεσθαι / σαλεύω = τινάζω, κλονίζω, πάλλω, ταράζω, κραδαίνω, δονώ, κλυδωνίζομαι, δονούμαι, παραδέρνω,  και κινύσσω/κινύσσομαι  = κινούμαι, σείομαι, ταλαντεύομαι κλπ 

Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera et recentiora partim Thomae Magistri et Alexandri Phortii) (e cod. Patm.)
Ode P 3, scholion 70, line 2

Λάβρον φαίστου]* Τουτέστιν το πυρς φλξ θρόως
ξήφθη· σέλας γρ κυρίως τν ν τ έρι θρόως ξαπτο-
μένην φλόγα φαμέν, παρ τ σαλεύεσθαι κα κινεσθαι.
 

 Scholia In Aristophanem, Commentarium in plutum (recensio 2) (scholia recentiora Tzetzae)
Argumentum-dramatis personae-scholion sch plut, verse 81, line 2

τς Φοίβης κγονε <πολλον”> λιε φωσφόρον σέλας το βίου
Scholia In Aristophanem, Scholia in vespas (scholia vetera, recentiora Tricliniana et Aldina)
Argumentum-dramatis personae-scholion sch vesp, verse 459b,col 2, line 5

V
ΓAld    τ σέλας γρ ποιε τν καπνόν

Όμως και η Σελήνη  δεν είναι αλλη απο την  έχουσα νέον σέλας



συνεχίζετε

14 Ιουνίου 2012

Σεμέλη, κύριον, παρὰ τὸ σέλας μέλειν...



ΟΙ  ερωτικές συναντήσεις της Σεμέλης με τον Πατέρα θεών και ανθρώπων τον Δία δημιουργούν μια σειρά από αντιζηλίες και ο γιος του Αρης ως ανάποδη γραφή της μητέρας του ‘Ηρας αντιδρά και προσπαθεί να δια-σπείρει την έριδα θέτοντας μια σειρά από προβλήματα που πρέπει να λυθούν για  να μην εγκαταλείψει την κατοικία των θεών και τον  Όλυμπο.
Παρακινεί λοιπόν την Ήρα αλλά και την Αθηνά την γεννημένη από το κεφάλι του πατρός της να αρνηθούν  και ν΄αποτρέψουν τη γέννηση του νόθου υιού της Σεμέλης.
Η ιστορία έχει προδιαγραφεί. Ο ΔΙΑΣ έχει δεχτεί ήδη μία πρώτη αίσθηση της πληγής, ο μικρός φτερωτός Έρωτας με τα βέλη του έχει αγγίξει με την άκρη του βέλους του το δέρμα του μηρού και προαναγγείλει τον μελλούμενο τοκετό και την εγκυμοσύνη που θ΄ ακολουθήσει στον ΜΗΡΟ. Ο μηρός  του που θα μετατραπεί στην αντίστοιχη αρσενική μήτρα που θα δεχθεί τον καρπό της Σεμέλης, τον σκηπτούχο του γλυκού καρπού.

Θηλυκές ωδίνες θα υποφέρει στον αρσενικό μηρό για να σώσει τη γέννα, το γόνο του από τη θνητή γυναίκα και  τον αθάνατο πατέρα, τον Διόνυσο τον σωτήρα της ανθρώπινης γενιάς «Διονυσον αλεξητήρα γενεθλής»…κατα τον Νόννο.

Έχει προδιαγραφεί το μέλλον και το έχει  ονειρευτεί   ήδη και η Σεμέλη. Ένα μέλλον που την περιμένει  να το ζήσει …πεθαίνοντας  και το αντικρίζει χαμένη μέσα στο παράξενο όνειρο της :  η ουράνια φλόγα πέφτει από τον ουρανό και ρίχνει κάτω ολόκληρο δέντρο, αλλά ο καρπός του δέντρου μένει ανέγγιχτος. Γοργόφτερο πουλί αρπάζει τον μισοτελειωμένο καρπό για να τον προσφέρει στον Δια. Εκείνος  τον δέχεται στην στοργική αγκαλιά του και τον ράβει στον μηρό του… Αντί όμως για καρπό ο άντρας διαμόρφωσε τη μορφή του ταύρου με τα κέρατα και βλάστησε τέλειος άντρας πάνω στην βουβωνική χώρα του γονιού του…


Η Σεμέλη ήταν το ίδιο το  φυτό που κατακάηκε και  τρέμοντας από το φόβο αναπήδηξε στο κρεβάτι της… Θ’ ακολουθήσει η θυσία της αγνής κόρης στον βωμό του Διός. Θα θυσιάσει έναν ταύρο όμοιο με την κερασφόρα φύση του Λυαίου, θα θυσιάσει στον Δία τον κυρίαρχο της αστραπής .. και το αίμα θα βάψει την τραχηλιά της και τις μπούκλες της κόρης…


 Ο Δίας θα σμίξει μαζί της  μουγκρίζοντας με την βοή ταύρου, και με όψη με κέρατα που την μορφή του θα φέρει και ο υιός του ο κερασφόρος Διόνυσος, άλλοτε θα πάρει την μορφή του δασύτριχου λιονταριού, του πάνθηρα, και θα σπείρει γιό θαραλλέο οδηγό πανθήρων και ηνίοχο λιονταριών… Το κλήμα και οι σπείρες του αλλά και του κισσού όμοιες με τις σπείρες των φιδιών να κινούνται ως έλικες…




Ο άφθαρτος γιος που θα μεταμορφώσει την θνητή μητέρα σε αθάνατη θεά, τη Σεμέλη την βασίλισσα του Ολύμπου – “Σεμέλην τελεσειεν εού βασίλιεαν Ολύμπου”
Θα φέρει μέσα της τον άφθαρτο γιό και αθάνατη θα γίνει. Ευτυχισμένη εσύ, γιατί εγκυμονείς χαρά για τους θεούς και τους ανθρώπους, αφού κρατάς στην κοιλιά σου τον λυτρωτή γιό της πίκρας των θνητών

«Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη συ εν γυναιξί» (Λουκ. α’, 28-29). Η Παναγία αποκαλείται «κεχαριτωμένη» και χαρακτηρίζεται «ευλογημένη», αφού ο Θεός είναι μαζί της… σε κάποια άλλη γραφή και σε άλλο χρόνο και σε άλλα κείμεν..

H Σεμέλη  θα ντραπεί να τον αποκαλέσει άντρα της γιατί τον γνωρίζει μονο μέσα στο όνειρο της Ενας γάμος- ιεροπραξία  με ταύρο ή με ίδια τη θύελλα, θα ζητήσει  να τιμήσει το γαμήλιο κρεβάτι της με τον επουράνιο πυρσό του, ανάβοντας τα νέφη με ερωτικό φώς, ν΄ αγγίξει την αστραπή και να χαϊδέψει τον κεραυνό.

Παρακαλεί στη ουσία για τον θάνατό της. Ήλπιζε σε γάμο ισότιμο με αυτόν της Ηρας…

Η ιέρεια Σεμέλη, θα μετατραπεί στην Φάτνη και στην γυναικα που θα θεωθεί για να θέσει το θεμέλιο  και που θα χωρέσει τον Άφθαρτο…

Η ερμηνεία δε του ονόματος της δίδεται ξεκάθαρα παρακάτω σε ολες τις δυνατές ερμηνείες των αρχαίων λεξικογράφων σε πείσμα όλων των ανίδεων που βρίσκουν δυσερμήνευτο  και δεν τους ταιριάζει το Μ στη Σε-ΜΕΛΗ και αγνοούν την εννοια της ΘΕΜΕΛΗ/ΘΗΜΕΛΗΣ και του ΘΕΜΕΛΙΟΥ … της ίδιας της μητέρας ΓΗΣ ...

Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – μαι)
Alphabetic entry sigma, page 498, line 21

<Σέλας>, παρ τ σεύω τ ρμ κα σέλη λαμπεδν,  παρ τ σεύεσθαι ξ ατς τν λην κα ρμν,  παρ τ λη λαμπηδν λας κα σέλας· κα ες τ  λιος, κα λάμπω, κα σάλπιγξ, κα σεμελή.


Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – μαι)
Alphabetic entry sigma, page 498, line 36

<Σεμέλη>, κύριον, παρ τ σέλας μέλειν, γουν φροντίζειν· σέλας γρ τν στραπήν· παρ το Δίος τήσατο μετ στραπς κα βροντν συγγενέσθαι ατ.
<Σεμέλη>, θες, θεμελς, θεμελιτις οσα. 



Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – μαι)
Alphabetic entry sigma, page 498, line 41

                                                   θέμελις  γ προσαγορεύεται· δι τ ν ατ πάντα καταθεμελιοσθαι· κα κατ' ναλλαγν το θ ες σ, Σεμέλη.


Scholia In Pindarum, Scholia in Pindarum (scholia vetera)
Ode P 3, scholion 177b, line 10

τυμολογοσι δ τν Θυώνην π τς θυηλς. Σεμέλη δ
κατ τ μυθικν τ μέλη το σώματος π τν βροντν
διασαλεύσασα
, κατ τ φυσικν τι σείει τ μέλη τν ο-
νουργούντων ατν Διόνυσος, ν τος βότρυς λλόμενοι
πατοσιν· δ Θυώνη κατ τ μυθικν, δι τ κεραυνος
τεθρασθαι, κατ δ τ φυσικν, τι πυρώδης οσία το
ονου.

  
Η αστραπή θα γίνει μαμή και οι κεραυνοί η Ειλειθύια η θεά της γέννας
Θανατηφόρος έρωτας και γάμος σε μια μόνο τελετή  η Υης και η Εκχώ και η Σεμέλη..
Η  νύμφη  και το γαμήλιο άσθμα του κεραυνού  με τις ακτίνες του θα κατακάψουν ολόκληρη την νύμφη και θα την μετατρέψουν σε στάχτη… Από τον καμένο κόλπο η επουράνια φλόγα με σεβασμό έβγαλε τον Βάκχο που σκιρτούσε, μολονότι κατέστρεψε το γάμο με μητροφονο σπινθήρα. Και η Σεμέλη χάθηκε από πυρωμένο θάνατο της


Το βρέφος πρόωρο άλλοτε εξαμηνίτικο κι άλλοτε εφταμηνίτικο σε διάφορες αναφορές στα κείμενα… Ο Ιμερος, η Ειλείθυια, οι Ερινύες όλοι συγκεντρωμένοι στο ίδιο κρεβάτι.


Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 3, section 27, line 3

             Ζες δ μ δυνάμενος νανεσαι παρα-
γίνεται ες τν θάλαμον ατς φ' ρματος στραπας
μο κα βροντας, κα κεραυνν ησιν. Σεμέλης δ
δι τν φόβον κλιπούσης, ξαμηνιαον τ βρέφος
ξαμβλωθν κ το πυρς ρπάσας νέρραψε τ μηρ.


Scholia In Homerum, Scholia in Iliadem (scholia vetera) (= D scholia)
Book of Iliad 14, verse 323, line of scholion 10

Ζες δ, μ δυνάμενος νανεσαι, παραγίγνεται ες τν θάλαμον ατς φ' ρ-
ματος, στραπας κα βροντας μο, κα κεραυνν ησιν. Σεμέλης δ δι τν φόβον κλειπούσης, ξαμηνιαον τ βρέφος Ζες κ το πυρς ρπάσας νέῤῥαψε τ μηρ.

Και στους διαλόγους του Λουκιανού ο συγγραφέας μιλάει για επτάμηνον έμβρυο που δένεται στον μηρό

Lucianus Soph., Dialogi deorum
Dialogue 12, section 2, line 12
{ΕΡΜΗΣ}
 Κα μάλα, ε κα παράδοξον εναί σοι δοκε· τν
μν γρ Σεμέλην πελθοσα ραοσθα ς ζη-
λότυπός στιπείθει ατσαι παρ το Δις μετ
βροντν κα στραπν κειν παρ' ατήν· ς
δ πείσθη κα κεν χων κα τν κεραυνόν,
νεφλέγη ροφος, κα Σεμέλη μν διαφθείρεται
π το πυρός, μ δ κελεύει νατεμόντα τν
γαστέρα τς γυναικς νακομίσαι τελς τι ατ
τ μβρυον πτάμηνον· κα πειδ ποίησα,
διελν τν αυτο μηρν ντίθησιν, ς ποτελε-
σθείη νταθα, κα νν τρίτ δη μην ξέτεκεν ατ
κα μαλακς π τν δίνων χει.

Eusebius Scr. Eccl., Theol., Praeparatio evangelica
Book 2, chapter 1, section 24, line 3

           φορμς δ χειν τν ρφέα πρς τν μετάθεσιν τς το θεο
γενέσεως κα τελετς τοιαύτας· Κάδμον κ Θηβν ντα τν Αγυπτίων γεν-
νσαι σν λλοις τέκνοις κα Σεμέλην· ταύτην δ φ' του δήποτε φθαρεσαν
γκυον γενέσθαι κα τεκεν πτ μηνν διελθόντων βρέφος οόν περ ο κατ' Αγυπτον τν σιριν γεγονέναι νομίζουσιν· τν δ Κάδμον τελευτσαν τ βρέφος χρυσσαι κα τς καθηκούσας ατ ποιήσασθαι θυσίας, νάψαι δ   κα τν γένεσιν ες Δία, σεμνύνοντα τν σιριν κα τς φθαρείσης τν διαβολν φαιρούμενον.


Joannes Malalas Chronogr., Chronographia
Page 41, line 12

                                                  κα ν τ χειν α-
τν ν γαστρ τν παδα χειμνος ντος γένοντο στραπα
μεγάλαι κα βρονταί· κα θροήθη κόρη Σεμέλη, κα τ μν
βρέφος παρευθ
ς γέννησε μηνν πτά, ατ δ μ πενέγκασα
τος πόνους τελεύτησε· κα πεμψεν Κάδμος τ βρέφος ες
τν Νυσίαν χώραν, κκε τράφη· δι τοτο δ συνεγράψατο τι
Ζες τν λοιπν χρόνον τς μητρικς ατο γαστρς ν τ δί
κόλπ φύλαξε, διότι μέρος ζως σχε παρ τν χρόνον τς γεν-
νήσεως ατο κτρωθείς, καθς Παλαίφατος σοφώτατος συν-
εγράψατο.


Georgius Cedrenus Chronogr., Compendium historiarum
Volume 1, page 43, line 6

                                                           τν δ Σεμέ-
λην
Πολυμήδων υἱὸς το Αθερίωνος γήμας, κ το γένους ν
το Διός, π Σεμέλης πταμηνιαον γενν βρέφος δι τ π
στραπν κα βροντν ξαισίων τν μητέρα ποθανεν.

Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 3, section 27, line 6

ποθανούσης δ Σεμέλης, α λοιπα Κάδμου θυγατέρες
διήνεγκαν λόγον, συνηυνσθαι θνητ τινι Σεμέλην
κα καταψεύσασθαι Διός, κα <τι> δι τοτο κεραυ-
νώθη. 


συνεχίζετε 

5 Ιουνίου 2012

...ἀθανάτην σε καλέσσω


….ἔγραφεν ες μέσα ντα ποθοβλήτοιο φαρέτρης·
’πρτος γει Κρονίωνα βοώπιδος ς λέχος ος·’
’δεύτερος Ερώπην μνηστεύεται ρπαγι ταύρ·’
’Πλουτος ες μέναιον γει τρίτος ρχν λύμπου·’
’τέτρατος ες Δανάην καλέει χρύσειον κοίτην·’
’πέμπτος πεντύνει Σεμέλ φλογερος μεναίους·’
’αετν Αγίν πρόμον αθέρος κτος πάζει·’
βδομος ντιόπην Σατύρ δολόεντι συνάπτει·’
γδοος μφρονα κύκνον γει γυμνόχροϊ Λήδ·’
’ενατος ππια λέκτρα φέρει Περραιβίδι Δί·’
’θέλγεται λκμήνης δεκάτ τρισέληνος κοίτης·’
νδέκατος μεθέπει νυμφεύματα Λαοδαμείης·’  
’δωδέκατος τριέλικτον λυμπιάδος πόσιν λκει.’
λλ' τε πάντας πωπεν ρως στοιχηδν φάσσων,
λλους μν μεθέηκε πυριγλώχινας ιστούς,
χειρ δ πέμπτον ειρε κα ρμοσεν αθοπι νευρ
κισσν π γλωχνι βαλν πτερόεντος ιστο,
δαίμονος μπελόεντος να στέφος ρμενον εη,
νεκταρέου κρητρος λον βέλος κμάδι βάψας,
νεκταρέην να Βάκχος εξήσειεν πώρην.
 φρα μν ες Δις οκον ρως κουφίζετο παλμ,
τόφρα δ κα Σεμέλη οδοειδέι σύνδρομος ρθρ
ργυρέης τίταινε δι' στεος χον μάσθλης
μιόνους λάουσα, κα ρθιος κρα κονίης
λεπτς υκνήμιδος πέγραφεν λκς πήνης·
μμασι γρ ληθαον μεργομένη πτερν πνου
ντιτύπ πόμπευεν λήμονα θυμν νείρ
θέσφατα ποικίλλοντι, κα ρτιγόνοισι κορύμβοις
λπετο καλλιπέτηλον δεν φυτν νδοθι κήπου
γχλοον, οδαλέ βεβαρημένον μφακι καρπ,
νειφόμενον Κρονίωνος εξιφύτοισιν έρσαις· 


Βέλη που ειναι έτοιμα στο θηκάρι του Ερωτα και το πέμπτο  για την Σεμέλη, το πρώτο για την Ιώ, το δεύτερο για την Ευρώπη, το τρίτο για την Πλουτώ και το τέταρτο για την Δανάη... ερωμένες-σύζυγοι του Πατερα Δία... Νόννου Διονυσιακά συνέχεια ...

Το τέταρτο καλεί στη Δανάη τον χρυσό σύζυγο. Το πέμπτο προσφέρει φλογερούς γάμους με τη Σεμέλη. Το έκτο τον αετό που μάχεται στον ουρανό θα φέρει στην Αίγινα. Το έβδομο την Αντιόπη ενώνει με τον πανούργο Σάτυρο. Το όγδοο οδηγεί το θεϊκό κύκνο στη γυμνή Λήδα. Το ένατο φέρνει αγκαλιά αλόγου στην Περραιβίδα Δία. Με το δέκατο μαγεύεται ο εραστής της Αλκμήνης για τρία φεγγάρια. Το ενδέκατο έχει τους γάμους της Λαοδάμειας. Το δωδέκατο έλκει τον εραστή της Ολυμπιάδας τρεις φορές. Αλλά όταν όλους τους κοίταξε, ο Έρωτας παίρνοντας τα με τη σειρά, άφησε, τα βέλη με τις φλογερές γλώσσες και το πέμπτο σήκωσε με τα χέρια και το άρμοσε σε λαμπερή χορδή, για να βάλει κανείς στη γωνία του φτερωτού βέλους κισσό, για να αρμόζει το στεφάνι του αμπελουργού θεού, βουτώντας όλο το βέλος στο δροσερό νέκταρ, για να θρέψει ο Βάκχος τον καρπό από νέκταρ.
Τότε που ο έρωτας πετούσε προς το σπίτι του Δία, η Σεμέλη, η συνοδοιπόρος με τη ροδόχρωμη αυγή άπλωνε τον ήχο αργυρού μαστιγίου μέσα στην πόλη, βάζοντας τους ημιόνους να τρέχουν και η λεπτή σκόνη της καλότροχης άμαξας διέγραφε σε ευθεία γραμμή τα χνάρια της. Γιατί απομακρύνοντας το φτερό του Ληθαίου Ύπνου από τα μάτια της έστελνε την περιπλανώμενη ψυχή της σε προφητικό όνειρο και είδε ένα φυτό μέσα στον κήπο της με όμορφα πέταλα, ολάνθιστο με νεαρά μπουμπούκια και καταπράσινο, γερμένο από άγουρο φουσκωμένο καρπό, που λύγιζε από τη δροσιά που αυξάνει τα φυτά.

ξαπίνης δ πεσοσα δι' αθέρος ορανίη φλξ
δένδρον λον πρήνιξε, νέου δ' οχ πτετο καρπο·
λλά μιν ρπάξας τανυσίπτερος ρνις λήτης
μιτελ χατέοντα τελεσσιγόνοιο λοχείης
ρεγε μν Κρονίωνι· πατρ δέ μιν δέι κόλπ  
δέκτο λαβών, μηρ δ συνέρραφεν· ντ δ καρπο
ταυροφυς κερόεντι τύπ μορφούμενος νρ
ατοτελς βλάστησεν πρ βουβνα τοκος·
κα Σεμέλη φυτν εν. περφρίσσουσα δ κούρη
κ λεχέων νέπαλτο κα πτοίησε τοκα
επετάλων νέπουσα σελασφόρον τμν νείρων.
κα Σεμέλης δεδόνητο φυτν πυρίκαυτον κούων
Κάδμος ναξ· καλέσας δ θεηγόρον υα Χαρικλος
πρώιος αθαλόεντας πέφραδε παιδς νείρους.
κα τότε Τειρεσίαο δεδεγμένος νθεον μφν
παδα πατρ προέηκεν ς θάδα νειν θήνης
Ζην θυηπολέουσαν κοντιστρι κεραυνο
ταρον μοκραίροιο φυς νδαλμα Λυαίου,
κα τράγον σσομένης σταφυλητόμον χθρν πώρης.
 νθεν βη πρ πόληος, πως Δι βωμν νάψ,
στεροπς μεδέοντι· παρισταμένη δ θυηλας
αματι κόλπον δευσε, φόν δ' ρραίνετο κούρη·
κα πλοκάμους δίηναν φειδέες αματος λκοί,
κα βοέαις λιβάδεσσιν πορφύροντο χιτνες.

Ξαφνικά μια ουράνια φλόγα έπεσε, στον ουρανό, ολόκληρο δέντρο έριξε, κάτω, αλλά τον καρπό του δεν τον άγγιζε. Αλλά. αφού τον άρπαξε ένα γοργόφτερο περιπλανώμενο πουλί, ήταν μισοτελειωμένος και είχε ανάγκη να ολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη του, τον πρόσφερε στο Δία. Ο πατέρας το δέχτηκε στη στοργική αγκαλιά του, και τον έραψε στο μηρό του. Αντί για καρπό ο άντρας διαμόρφωσε τη μορφή του ταύρου με κέρατα και βλάστησε σαν τέλειος άντρας πάνω στη βουβωνική χώρα του γονιού του. Και η Σεμέλη ήταν φυτό, τρέμοντας από φόβο η κόρη αναπήδησε από το κρεβάτι της και τρόμαξε τον πατέρα, όταν του διηγήθηκε το όνειρο με τον καρπό και το λαμπερό κεραυνό και ταρασσόταν ο βασιλιάς Κάδμος, ακούγοντας για το φλογισμένο φυτό της Σεμέλης. Αφού κάλεσε το θεόπνευστο γιο της Χαρικλούς, το πρωί, του είπε πάλι για τον κεραυνό του ονείρου του παιδιού του. Και τότε δεχόμενος την ένθεη μαντεία του Τειρεσία, ο πατέρας έστειλε την κόρη του στο γνωστό ναό της Αθηνάς, για να θυσιάσει στο Δία, τον ακοντιστή των κεραυνών, έναν ταύρο ομοίωμα της κερασφόρας φύσης του Λυαίου και να γίνει τράγος, εχθρός που θερίζει τους καρπούς. Βγήκε τα κορίτσι από τις μπροστινές πόρτες της πόλης, για να ανάψει φωτιά στο βωμό του Δία, τον κυρίαρχο της αστραπής. Και ενώ στεκόταν κοντά στον τόπο της θυσίας κατέβρεξε με αίμα την τραχηλιά της και την κόρη έρανε ο φόνος. Και τα σιντριβάνια του ανελέητου αίματος έβρεξαν τις μπούκλες και οι χιτώνες βάφονταν κόκκινοι από τον ταύρο στο λιβάδι και αφού πήρε το δρόμο της κοντά στην κοίτη του γειτονικού Αισωπού με τα πολλά καλάμια, βάδισε πλάι στο πατρικό του νερό, η κόρη με τα διάφανα πέπλα, για να ξεπλύνει τα στικτά και βρεγμένα από το ακάθαρτο αίμα ρούχα της στη ροή του.

κα δρόμον θύνουσα βαθυσχοίν παρ ποί
γείτονος σωποο μετέστιχε πάτριον δωρ
παρθένος αολόπεπλος, να σμήξειε εέθροις
στικτ πολυρραθάμιγγι δεδευμένα φάρεα λύθρ.  
κα φόβον λλον δεκτο, κα ψόθι γείτονος χθης
ἠῴην παρ πέζαν λεξικάκου ποταμοο
ες όον, ες νέμους πεσείσατο τάρβος νείρων.
οκ θεε δ έεθρα μετήιεν, λλά κείνου
ες προχος ποταμοο προμάντιες γαγον ραι.
 κα Σεμέλην ρόωσα παρ' σωποο εέθροις
λουομένην γέλασσεν ν έρι φοιτς ρινς
μνησαμένη Κρονίωνος, τι ξυνήονι πότμ
μφοτέρους μελλε βαλεν φλογόεντι κεραυν.
 κεθι δέμας φαίδρυνε, σν μφιπόλοισι δ γυμν
χερας ρετμώσασα δι' δατος τρεχε κούρη·
κα κεφαλν δίαντον κούφισεν δμονι τέχν
ψι τιταινομένην πρ οδματος, χρι κομάων
γροβαφής, κα στέρνον πιστορέσασα εέθρ
ποσσν μοιβαίοισιν πίστερον θεεν δωρ.
 οδ Δις λάθεν μμα πανόψιον· μφ δ κούρ
ψιφανς λέλιζεν τέρμονα κύκλον πωπς.
κα βιοτς πίκουρον ν έρι τόξον νέλκων
πατρς πιπευτρος ρως ντώπιος στη,
τοξευτρ κίχητος· π' νθοκόμ δ βελέμν  
 νευρ μν σελάγιζεν, πισθοτόνοιο δ τόξου

Αφού είδε μια Ερινύα, που πλανιόταν στον αέρα, τη Σεμέλη που λουζόταν στο ρέμα του Αισωπού, γέλασε καθώς θυμήθηκε ότι ο Δίας επρόκειτο να χτυπήσει και τους δυο, που ήταν ενωμένη με κοινή τύχη με το φλογερό κεραυνό του. Εκεί καθάρισε το σώμα και γυμνή με τις υπηρέτριές της έτρεχε ή κόρη μέσα στο νερό απλώνοντας τα χέρια. Και το κεφάλι κρατούσε στεγνό με την τέχνη ενός ειδήμονα τεντώνοντας την ψηλά το κύμα, μέχρι να βρέχονται οι ρίζες των μαλλιών και με το στέρνο μπρουμυτα στο ρέμα και με τα πόδια διαδοχικά, έσπρωχνε το νερό προς τα πίσω. Και φόρεσε άλλο ρούχο και πάνω στη γειτονική όχθη, δίπλα στην πέτρα του ΔΙΟΝΥΣΟΥ  που διώχνει το κακό, στο ρέμα, στους ανέμους παρέδωσε το φοβο του ονειρου της.

Δε ρίχτηκε στο ρέμα χωρίς πίστη, αλλά την οδήγησαν στα νερά εκείνου του ποταμού οι μαντικές Ωρες.
Δεν ξέφυγε από το βλέμμα του Δια που όλα τα βλέπει. Από ψηλά κινούνταν γύρω από την κόρη με βλέμμα που δεν τελείωνε. Και ο Έρωτας ο ανίκητος τοξότης, σηκώνοντας στον αέρα το τόξο του που δίνει ζωή στάθηκε απέναντι στον πατέρα του, που όλα τα βλέπει. Πάνω στο ανθοστόλιστο βέλος φώτισε τη χορδή, και καθώς σύρθηκε το τόξο προς τα πίσω, σφύριξε το σοφό βέλος διονυσιακό ήχο. Ο Δίας ο πατέρας ο πολύ μεγάλος, ήταν ο στόχος. Ανήμπορος έκαμψε τον αυχένα στον Έρωτα.
Και όμοιο με κομήτη το βέλος των Ερώτων, που δονούνταν με γαμήλιο συριγμό, ήρθε στη καρδιά του Δια, αλλάζοντας πορεία, σαν να’ χε φρόνηση, αφού με το ακραίο σημείο της ουράς του άγγιξε το δέρμα του μηρού, προάγγελος του μελλούμενου τοκετού. 

Εκεί ο Δίας κινώντας άστατα το βλέμμα του, το γεμάτο από ερωτικό πόθο για την κόρη στον ιστό της που τον μάστιζε με πόθο. Και βλέποντας τη Σεμέλη να σκιρτά, σχεδόν σα να έβλεπε την Ευρώπη για δεύτερη φορά στη όχθη. Πονούσε στην καρδιά, καθώς ερχόταν πάλι ο πόθος στην Φοινίκη. Γιατί είχε την ίδια λαμπρή μορφή, ολόγυρα στο προσωπό της ακτινοβολούσε η λάμψη σα να ήταν ίδια με την αδερφή του πατέρα της. Ο Δίας ο πατέρας άλλαξε με δόλο τη μορφή του και πέταξε για τον έρωτα της Σεμέλης  σαν αετός πρόωρα πάνω από τον Αίσωπο ποταμό, που ήταν γόνος μιας κόρης και έφερε ακριβες ομοίωμα του βλέμματος του πουλιού σαν να προμάντευε το γάμο και για του ποταμού την κόρη. Παράτησε τον αέρα και περνώντας κοντά από την όχθη αναμετρούσε το γυμνό κορμό της κόρης με τα ωραία μαλλιά. Δεν ήταν ευχαριστημένος να το βλέπει από μακριά, αλλα ήθελε να βλέπει όλο το λευκό σώμα από κοντά, γιατί αν και έστελνε το τόσο μεγάλο και δυνατό μάτι ασταμάτητα παντού γύρω και έβλεπε όλο τον κόσμο δεν του ήταν αρκετό να βλέπει μια παρθενική κοπέλα.

λκομένου οίζησε σοφν βέλος ειον χώ.
Ζες δ πατρ σκοπς εν τηλίκος· οτιδαν δ
αχένα κάμψεν ρωτι· κα εκελος στέρος λκ
συριγμ γαμί δεδονημένος ἰὸς ρώτων
ες κραδίην Δις λθε παράτροπος μφρονι παλμ,
κροτάταις γλυφίδεσσιν πιγράψας πτύχα μηρο,
σσομένου τοκετοο προάγγελος. νθα Κρονίων
στατον μμα φέρων γαμίης χετηγν νάγκης
παρθενικς ς ρωτα πόθου μαστίζετο κεστ·
κα Σεμέλην ρόων νεπάλλετο, μ σχεδν χθης
Ερώπην νόησε τ δεύτερον· ν κραδί δ
κάμνε πάλιν Φοίνικα φέρων πόθον· γλαΐης γρ
τς ατς τύπον εχεν, ε δέ ο μφ προσώπ
πατροκασιγνήτης μαρύσσετο σύγγονος αγλη.
Ζες δ πατρ δολόεσσαν ἑὴν λλάξατο μορφήν,
κα Σεμέλης δι' ρωτα προώριος αετς πτη
ψόθεν σωποο, θυγατρογόνου ποταμοο,
Αγίνης τε μάντις υπτερύγων μεναίων
ξυφας μίμημα φέρων ρνιθος πωπς·
αθέρα δ προλέλοιπε κα γχιπόρου σχεδν χθης
γυμνν υπλοκάμοιο δέμας διεμέτρεε κούρης·
ο γρ δεν μενέαινεν πόπροθεν, λλ δοκεύειν
γχιφανς πάνλευκον λον δέμας θελε νύμφης,
ττι τόσον κα τοον τέρμονα πάντοθι πέμπων
φθαλμν περίμετρον, λου θηήτορα κόσμου,
ρκιον ο δοκέεσκεν δεν μίαν ζυγα κούρην….

Και ο Δίας θεός πατέρας χτυπημένος από το τόξο του Έρωτα  υποτάχθηκε σ΄ένα παιδί αφού δέχθηκε τον ερωτικό σπινθήρα που του έκαψε την ψυχή



κα Σεμέλην φιλί παλάμης γκάσσατο δεσμ,
π μν πρ λεχέων βοέην μυκώμενος χώ,
νδρομέοις μελέεσσιν χων κερόεσσαν πωπήν,
σοφυς μίμημα βοοκραίρου Διονύσου,
π δ λεοντείην πυκινότριχα δύσατο μορφήν,
λλοτε πόρδαλις εν, τε θρασν υα φυτεύων,
πορδαλίων λατρα κα νιοχα λεόντων·
λλοτε μιτρωθεσαν π σπείρσι δρακόντων
νυμφίος μπελόεντι κόμην σφίγγετο δεσμ,
ονοπα δινεύων λικώδεα κισσν θείρης,
Βάκχου πλεκτν γαλμα· δράκων δέ τις γκύλος ρπων
θαρσαλέης λιχμτο οδόχροον αχένα νύμφης  
χείλεσι μειλιχίοισι, κατ στέρνοιο δ βαίνων
κλινέων τροχόεσσαν τυν μιτρώσατο μαζν,
συρίζων μέναιον, υσμήνοιο μελίσσης
δ μέλι προχέων, ο λοίγιον ἰὸν χίδνης.
Ζες δ γάμ δήθυνε, κα ς παρ γείτονι λην
ειον σμαράγησε, φιλεύιον υα φυτεύων·
κα στόματι στόμα πξεν ρωμανές, μερόεν δ
νέκταρ ναβλύζων Σεμέλην μέθυσσεν κοίτης,
νεκταρέης να παδα τέκ σκηπτοχον πώρης,
γγελον σσομένων λαθικηδέα βότρυν είρων,
πυρσοφόρ νάρθηκι καταχθέα πχυν ρείσας.
λλοτε θύρσον ειρε πολύπλοκον ονοπι κισσ,
δέρμα φέρων λάφοιο· γυναιμανέος δ φορος
λαι ποικιλόνωτος σείετο νεβρς γοστ.
γαα δ πσα γέλασσε, κα ατοφύτοισι πετήλοις
ρχατος μπελόεις Σεμέλης περιδέδρομεν ενήν,
κα δροσερο λειμνος νέβρυον νθεα τοχοι
μφ γον Βρομίοιο, κα ννεφέλων π λέκτρων
βρονταίοις πατάγοισιν πέκτυπεν νδόμυχος Ζες
τύμπανα νυκτελίοιο προθεσπίζων Διονύσου.
κα Σεμέλην μετ λέκτρα φίλ προσπτύξατο μύθ
λπίσιν σσομένσι παρηγορέων ο νύμφην·  
 “εμί, γύναι, Κρονίδης σέο νυμφίος· αθερί μν
αχένα γαρον ειρε συναπτομένη παρακοίτ,
μείζονα δ βροτέης μ δίζεο μέτρα γενέθλης.
ο σοι ριδμαίνει Δανάης γάμος· λλ κα ατς
πατροκασιγνήτης βοέων μέναιον ρώτων
κρυφες· Ερώπη γρ γαλλομένη Δις εν
λυθεν ς Κρήτην, Σεμέλη δ' ς λυμπον κάνει.
τί πλέον θελες λλο μετ' αθέρα κα πόλον στρων;
καί ποτέ τις λέξειεν, τι Κρονίδης πόρε τιμν
νερτερί Μίνωι κα ορανί Διονύσ.
λλ μετ' Ατονόης βροτν υέα κα τόκον νος,
τν μν ος σκυλάκεσσι δεδουπότα, τν δ τοκος
παιδοφόνου μέλλοντα θανεν πτερόεντι βελέμν,
κα μετ λυσσαλέης μινυώριον υἱὸν γαύης
φθιτον υα λόχευε, κα θανάτην σε καλέσσω·
λβίη, ττι θεοσι κα νδράσι χάρμα λοχεύσεις
υέα κυσαμένη βροτέης πίληθον νίης.”  

….Αλλά έλκοντας στη Δύση τον  προπομπό σου Εωσφόρο χαρίσου  σε  σένα και σε μένα που ποθούμε, μείνε όλη τη νύχτα μαζί με την  Κλυμένη σου και θα πάω αμέσως στη Σεμέλη. Ζέψε για μένα το άρμα σου και συ Σελήνη, που λάμπεις, στέλνοντας  τη λάμψη που τρέφει τα φυτά. γιατί τη γέννα του θεού της βλάστησης Διονύσου θα φέρει αυτή η ένωση και ανατέλλοντας στο λατρεμένο ανάκτορο της Σεμέλης λάμψε για μένα που λαχταρώ μαζί με το άστρο της Αφροδίτης και κράτησε το γλυκό ερωτικό σκοτάδι για το Δία.»
Τέτοια έλεγε ο πατέρας τα οποία ο πόθος ξέρει να ζητά. Αλλά όταν σηκώθηκε από τη γη με μεγάλα πηδήματα για χάρη αυτού που βιαζόταν ο εκτεινόμενος ψηλά και ολόγυρα κώνος της ομίχλης, οδηγώντας το υγρό σκοτάδι να σκεπάσει την αναδυόμενη Ηώ, τότε ο ουράνιος Δίας διέσχισε το δωμάτιο το γεμάτο με αστέρια, να βρεθεί ερωτικά με τη Σεμέλη, με πέδιλο που δεν άφηνε ίχνη με το πρώτο άλμα διέτρεξε όλο το ουράνιο μονοπάτι. Με το δεύτερο έφτασε στη Θήβα σα φτερό ή σα σκέψη Οι σύρτες της πύλης άνοιξαν αυτόματα, όταν  πήδηξε.
Έσφιξε τη Σεμέλη στην ερωτική αγκαλιά του, άλλοτε μουγκρίζοντας με βοή ταύρου πάνω στο κρεβάτι, έχοντας όψη   με κέρατα και ανθρώπινα μέλη, ίση απομίμηση του κερασφόρου Διονύσου, άλλοτε ντυνόταν τη μορφή δασύτριχου λιονταριού, άλλοτε ήταν πάνθηρας, για να σπείρει γιό θαρραλέρο, οδηγό πανθήρων  και ηνίοχο λιονταριών. Άλλοτε ο εραστής έσφιγγε τα μαλλιά του με δεσμό από ζωσμένα από σπείρες φιδιών, κινώντας σαν έλικα το σκουροπράσινο κισσό, το πλεκτό κόσμημα του  Βάκχου.

Ενώ σερνόταν σαν ένα φίδι με αγκαθωτή ράχη, έγλυφε το ρόδινο αυχένα της τρομαγμένης νύμφης, με γλυκά χείλη πηγαίνοντας προς το στέρνο τύλιξε τη σφαίρα των άκαμπτων μαστών της, σφυρίζοντας το σμίξιμό τους. Χύνοντας το γλυκό μέλι  από όμορφα σμήνη μελισσών και όχι το θανατηφόρο δηλητήριο της οχιάς. Ο Δίας επιμήκυνε το σμιξιμο και κραύγασε σα να ήταν κοντά ένα πατητήρι «ΕΥοί»
σπέρνοντας το γιο που λάτρεψε την κραυγή αυτή. Μανιασμένο ερωτικά στόμα του καρφώθηκε στο στόμα της κόρης και αναβλύζοντας το ποθητό νέκταρ ο εραστής μέθυσε τη Σεμέλη, για να γεννήσει γιο σκηπτούχο του γλυκού καρπού, σηκώνοντας το παυσίλυπο σταφύλι άγγελο των όσων θα συνέβαιναν, στηρίζοντας το φορτωμένο βραχίονα του στο πυρφόρο νάρθηκα. Άλλοτε σήκωνε το θυρσό, που ήταν πλεγμένος με σκουροπράσινο κισσό, ενώ  είχε ρίξει πάνω του ελαφίσιο δέρμα. Στο αριστερό του χέρι έσειε μία θηλυμανή ασπίδα από πλούσιο δέρμα ελαφιού. Όλη η γη γέλασε και με αυτόφυτα πέταλα ένα αμπέλι τύλιξε το κρεβάτι της Σεμέλης και οι τοίχοι πέταξαν άνθη δροσερού λιβαδιού για τη σύλληψη του Βρόμιου κι έριχνε, με βροντερό πάταγο στο ασυννέφιαστο κρεβάτι κεραυνούς ο ενδόμυχος Δίας, θεσπίζοντας από τώρα τα τύμπανα του νυχτερινού Διονύσου Και η Σεμέλη μετά τον έρωτα με λόγια αγάπης αγκάλιασε με μελλοντικές ελπίδες παρηγορώντας τη νύμφη του :
           
« Είμαι γυναίκα, ο Κρονίδης ο άντρας σου. Σήκωσε περήφανα τoν αυχένα σου, γιατί έσμιξες με τον ουράνιο εραστή, μη γυρεύεις θνητή με πιο τιμημένη γέννα. Δεν μπορεί να σε  συναγωνιστεί ο γάμος της Δανάης. Αλλά και το σμίξιμο των  Ερώτων της αδελφής, του πατέρα σου με ταύρο έσβησες. Γιατί η Ευρώπη χαρούμενη από το σμίξιμο με το Δία  πήγε στην Κρήτη; ενώ η Σεμελη φτάνει στον Όλυμπο. Τι άλλο περισσότερο ήθελες από τον ουρανό και  τα΄ άστρα; Και κάποτε θα πει κάποιος, ότι ο Κρονίδης χάρισε τιμή στον υποχθόνιο Μίνωα και τον ουράνιο Διόνυσο Αλλά μετά το θνητό γιο της Αυτονόης και το γιο της Ινούς που ο ένας γδάρθηκε από τα σκυλιά του και ο άλλος πρόκειται να πεθάνει από το φτερωτό βέλος του παιδοκτόνου γονιού του και μετά το γιο της λυσσασμένης Αγαυης που λίγο θα ζήσει, κράτα άφθαρτο γιο και αθάνατη θα σε κάνω. Ευτυχισμένη εσύ, γιατί εγκυμονείς χαρά για τους θεούς και τους ανθρώπους, αφού κρατάς στην κοιλιά σου το λυτρωτή γιό της πίκρας των θνητών.»
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...