30 Απριλίου 2011

Αὐτὸς δὲ ὄφις καὶ ὁ δράκων Λευιαθὰν ὀνομάζεται


Ο/Η Πυθώ των Δελφών που ονομάζετε Δελφίνη δράκοντας  ή  Δελφύνη δράκαινα δεν είναι παρά το ίδιο το κήτος του Ιωνά  μόνο που στην Π. Διαθήκη είδαμε ότι ονομάζετε Λεβιάθαν. Είναι ο δράκος ή φίδι των Δελφών του Απόλλωνα και θα εξετάσουμε αν είναι και ο Δράκος που φυλά το χρυσόμαλλο δέρας των Κοχλών ή τα χρυσά μήλα των εσπερίδων …

Όμως προς το παρόν εξετάζουμε την σύνδεση του/της  Πυθώ- να του  δράκοντα και της  δράκαινας της  δελφίνης ή του δελφινιού- αλλα και του Δέλφειου Απόλλωνα με τον ιερό ιχθύ. 


Λεβιάθαν = Σύνθετη εβραϊκή λέξι εκ του λεβιάθ και θαννέμ = «σύνολο δρακόντων», σημαίνουσα θαλάσσιο τέρας. Μεταφορικώς: «το κολοσσιαίον και τερατώδες», εις την Αγία γραφή αναφέρεται ο Λεβιάθαν  ως μέγιστο τέρας φοβερό στην εμφάνιση που τρέπει τους θεωμένους εις φυγή.


Eusebius Scr. Eccl., Theol., Commentarius in Isaiam
Book 1, section 89, line 89


                                                    ερηται κατ δ τν 8Σύμμαχον·
<κατ λευιαθν το φεως το σκολιο κα ποκτενε τν δράκοντα
τν ν τ θαλάσσ τ μέρ κείν>, δ 8κύλας· <π λευιαθν φιν
σκιρ<ρ>ωμένον σπειρωμένον κα ποκτενε σν τ κτος τ ν τ
θαλάσσ
ν τ μέρ κείν>,
δ 8Θεοδοτίων· <π τν δράκοντά> φησιν

<φιν σχυρν κα π τν δράκοντα φιν σκολιν κα ποκτενε τν
δράκοντα τ
ν ν τ θαλάσσ ν τ μέρ κείν>.

Οφις ισχυρός και σπειρωμένος/τυλιγμένος  και κήτος θαλάσσης στην ερμηνεία του Ευσέβιου για τον Λευιάθαν.

Eusebius Scr. Eccl., Theol., Commentarius in Isaiam
Book 1, section 89, line 95


                                                                   ατς δ <φις> κα
δράκων λευιαθ
ν>
νομάζεται ς ν κυρίου νόματος πάρχοντος ατ τούτου.


Και όφις και δράκων στο ίδιο κειμενο παρακάτω.

Eusebius Scr. Eccl., Theol., Commentarius in Isaiam
Book 1, section 89, line 97


ατς δ' οτος ν «τ μέγα <κτος>«, περ κύριος «χειρώσασθαι» λέγεται κατ
τό· « μέλλων τ μέγα <κτος> χειροσθαι»· κκε γρ <λευιαθν> νόμασται
κα ν τ 8Ψαλμ δ τ φήσαντι· «<δράκων> οτος, ν πλασας μπαίζειν ατ»,  
κατ τν 8βραϊκν φωνν <λευιαθν> νόμασται.

Eusebius Scr. Eccl., Theol., Commentarius in Isaiam
Book 1, section 89, line 100


                                                               μοίως δ κα ν τ 8ώβ·
»ξεις <δράκοντα> ν γκίστρ», πάλιν <λευιαθν> χρηματίζει· τοτον τν τρόπον
πολυκέφαλον κα πολυώνυμον <δράκοντα> κα <φιν> κα διάβολον κα σατανν κα
»μέγα <κτος>« κα <λευιαθν> νομασμένον, ν τέροις δ κα «λέοντα» κα
»βασιλίσκον».

Όμοια δράκοντας στο αγκίστρι  για τον Ιωβ και πολυκέφαλος και πολυώνυμος και όφις και διά-βολος και σατανάς και κήτος μέγα και λέοντας και βασιλίσκος για άλλους συγγραφείς Π. Διαθήκης.


Στο έργο Μπομπυ Ντίκ  Λευκή φάλαινα - Λεβιάθαν


Origenes Theol., Contra Celsum
Book 6, section 25, line 10


                                      ντ δ το «δράκων» Λευϊαθν ν ν τ βραϊκ.

Στα εβραϊκά κείμενα αντί του Δράκων εξηγεί ο Ωριγένης συναντούμε την λέξη Λευιάθαν

Procopius Rhet., Scr. Eccl., Commentarii in Isaiam
Page 2233, line 41


            Δράκων, κα φις, κα διάβολος, κτός τε,
κα Σατανς, κα Λευϊαθν, κα λέων, κα βασιλίσκος
νομάζεται.


Olympiodorus Diaconus Scr. Eccl., Commentarii in Job
Page 356, line 15


                                             κα περ θηρίων διαλεγόμε-
νος εσάγει κα τν περ το δράκοντος λόγον, ν δή τινες μν ζον
εναι καθ' στορίαν πειλήφασιν περφερς σχύι κα μεγέθει, τεροι
δ τοτον φασαν εναι τν λευιαθν τν τ διαβόλ τν ρχν πη-
ρετησάμενον κα τν Εαν ξαπατήσαντα – λευιαθν δ ο βραοι τ
μεγάλα κήτη προσαγορεύουσιν – , ο δ πλείονες τν ν κκλησί
διαλαμψάντων ν οκείαις ξηγήσεσι κα λογογραφίαις ες τν διά-
βολον λληγορικς νήνεγκαν τ ναγεγραμμένα.


Ομοια ακομα και την Εύα την εχει εξαπατήσει ο Λευιάθαν καθώς υπερτερεί σε μέγεθος και δύναμη και με αυτόν τον τρόπο οι Εβραίοι ονομάζουν τα μεγάλα κήτη !!!



Joannes Damascenus Scr. Eccl., Theol., Homilia in sabbatum sanctum
Volume 96, page 620, line 49


                          Νν λόγος πρς τν δρά-
κοντα κάτεισι, τν Λευϊαθν, τν ποστάτην (δράκων
δ Λευϊαθν ρμηνεύεται), τν νον τν μέγαν  
τ
ν σσυρίων, τ
ν ναντίων λέγω δυνάμεων, τ

καρδί τς γς μφωλεύοντα· κα τοτον λκει τ τς
θεότητος γκίστρ, τ κεκρυμμέν σώματι οά τινι
σκώληκι, κα ος κατέπιεν σχύσας λίαν οκτρς,
μεν κβιάζεται, ξαποστέλλων κενν τν π
πλούτ κομπάζοντα. 


Kατά τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό ο Λευιάθαν είναι ο αποστάτης, ο νους ο μέγας των Ασσυρίων των εναντίων δυνάμεων  που φωλιάζει στην καρδιά της γής και που πρέπει η θεότητα να τον τραβήξει από τα σώματα όπου κρύβετε σαν τον σκώληκα …


Pseudo-Zonaras Lexicogr., Lexicon
Alphabetic letter lambda, page 1293, line 18

<
Λευϊθν, λευϊαθάν>.


Julianus Scr. Eccl., Commentarius in Job
Page 283, line 1


               >  
 ρχεται περ το Λευιαθν διηγεσθαι το ζου, περ χει τν μεγάλην σχν
κα δύναμιν ν σφύι κα π' μφαλο γαστρός· ε δ π το διαβόλου, τ δι
τούτων τν μερν νεργεν ατν <ν> τος φιληδόνοις κα χαίρειν π τος λαγνι-
στάτοις τν νδρν παθήμασι κατ τ ερημένον· <πνεύματι πορνείας πλανή-
θησαν, τν δ κύριον οκ πέγνωσαν.


Εδώ  εδράζεται ανάμεσα στις λαγόνες και στον ομφαλό της κοιλιάς και είναι του διαβόλου  και ενεργεί μέσω φιληδονίας και λαγνείας και ως πνεύμα πορνείας και πλανά όσους δεν γνωρισαν τον Κύριο.


Julianus Scr. Eccl., Commentarius in Job
Page 297, line 19


ε δέ τις ντιλέγων εποι περ το Λευιαθν (οτω γρ <ο> βραοι τοτο
τ ζον καλοσιν σπερον Σαμαλ τν διάβολον κα Βελίαρ) τι· πόθεν ν πι-
δείξοι <τις> λως εναι τοτο τ ζον;



Julianus Scr. Eccl., Commentarius in Job
Page 298, line 13


<βασιλέα> δ ατν λέγει <πάντων τν ν τος δασιν> ς κατάρχοντα
παντς νύδρου ζου· ς γρ λέων παντς κτήνους κρατε κα δράκων παντς
ρπυστικο κα ετς παντς οωνο κα α μέλιτται ο πρότερον τν σίμβλων
παίρουσι πρν ν βασιλες ατν τς πτήσεως φηγήσηται, οτω κα Λευια-
θ
ν παντ
ς νύδρου κατάρχει.


Όπως είναι βασιλεύς όλων των ειδών μέσα στα ύδατα και στα ένυδρα όντα ο Λευιάθαν, έτσι και το λιοντάρι είναι σε κάθε κτήνος (βασιλεύς) και ο δράκων σε όλα τα ερπετά, και ο αετός σε κάθε πτηνό και οι μέλισσες σε όλα τα έντομα .


Συνεχίζετε …

28 Απριλίου 2011

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν ΙΙ

...ος ρριψεν θην
δι τ τν ψιν ατς ποιεν μορφον, λθεν ες ριν
περ μουσικς πόλλωνι. συνθεμένων δ ατν να
νικήσας βούλεται διαθ τν ττημένον, τς κρίσεως
γινομένης τν κιθάραν στρέψας γωνίζετο πόλλων,



Στα λατινικά η λέξη τοξότης δίνεται με μια μόνο λέξη Sagittarius όπου η λέξη Σαϊτα = βέλος, άλλα και βολή (bolide στα αγγλικά) αλλα και ιός (στ΄ αγγλικά virus), τόξευμα κλπ.




Σαϊτα όμως έχουμε και στον αργαλειό και είναι το «εργαλείο» των γυναικών που υφαίνουν.  Όμοια λοιπόν εκτός από σαίτα = βέλος  και η σαίτα του αργαλειού ονομάζονται και κερκίς/ κερκίδα όπου κερκίς είναι και το δοξάρι της λύρας αλλά και το υφαντό και ο ύπερος και το χτένι και το ξύλο ανάδευσης και το κεντρί  αλλά και ακοντιάς (σαίτα, σαγίτα, μετέωρο ) αλλά και αηδών (αοιδός, ποιητής, ποιήτρια, μπιρμπίλι, καλλίφωνος).

Αλλα Σαίτα είναι κι η ονομασία ένα είδος φιδιού που ζεί στα μέρη της Ελλάδος, ισως λόγο της ταχύτητάς του, δειτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε τι εννοώ, κατά τ’ αλλα είναι ακίνδυνο σε περίπτωση δαγκώματος.




Μερικά από τα επίθετα του Απόλλωνα  για υπενθύμιση των ιδιοτήτων του ως
Απελλών (δωρικός τύπος), ‘Απλουν (στη θεσσαλική διάλλεκτο), Νηοσόος, Ωπόλλων (στα ιωνικά και δωρικά) αλλά και από την έκφραση Ω-Απόλλων, Αργυρότοξος, Δελφίνιος, (μπορουμε να δούμε και τους σχετικούς μύθους του Ιωνά με το κήτος, αλλά και του Αρίωνα με το δελφίνι-κήτος) Δέλφειος εκ των Δελφών, Εκαβαλέτης, Εκατοβόλος, Εκατηβελέτης, Εκετηβόλος, εκβατήριος, Ηϊος, Ήλιος, ηπιοχειρ, Ιαφέτης, Ιήιος, Κλυτοτοξος, Οριος, Οροπαίος, Τοξελκέτης, Τόξιος, Τοξοφόρος, Χρυσοτοξος κλπ 

Τα περισσότερα επίθετα που δηλώνουν την αρίστη σχέση με το τόξο και τα βέλη αλλά και τη Ίαση από ασθένειες μέσω των γονιμοποιών ακτίδων/βελών του Ηλίου

Η σύνδεση τώρα Απόλλωνα με το Δελφίνι θα πρέπει έχει ξεκινήσει με την ονομασία του/της  Πύθων/Πυθών που σκότωσε στους Δελφούς καθώς Δελφίνη ή Δελφινης ήταν η δράκαινα.
Δελφίνια η Δελφίνεια ονομάζεται και  η γιορτή προς τιμή του Δελφίνιου Απόλλωνα στην Αθήνα και στην Έφεσο στις 6 Μουνυχιώνος (21 Απριλίου) ενώ ο ναός του Απόλλωνα στην Αθήνα ονομάζεται Δελφίνιον. 

Συγχρόνως μιλάμε και για ένα δικαστήριον μέσα στο Ναό του Απόλλωνα αλλα και ένα είδος βοτάνου




Paraphrases In Dionysium Periegetam, In Dionysii periegetae orbis descriptionem
Section 437-446, line 10

Φωκς χώρα στ, συρομένη
ποκλίνουσα π βορρν κατ τ στόμα κα τ στεν
τν Θερμοπυλν, π τ ξοχ το χιονώδους ρους
Παρνασο. Δι δ τς Φωκίδος μέσον τ μέγα εμα   
το Κηφισσο ποταμο κατερχόμενον χον ποτελε.
Παρ τ Κηφισσ ποταμ τεθυμιαμένη κα καλ
γ τς Πυθνος πόλεώς στιν, που περιπλοκ τς
Δελφίνης δράκοντος περ το θεο το πόλλωνος τρί-
ποδι κέκλιται, στι περ το μαντικο θεο ν τ
πιθυμητ να περιέχεται, λκς πολλος καταστίγ-
μασι πεπυκνωμένος. που πολλάκις ατς πόλ-
λων π τς Μιλήτου π τς Κλάρου ρτι να-
βς, τοι λθν, τ μμα, τουτέστι τν δεσμν τν
νευρν, τς χρυσς φαρέτρης ναλύει.

Ομοια και παρακάτω στο αρχαίο κείμενο

Scholia In Aristophanem, Commentarium in plutum (recensio 2) (scholia recentiora Tzetzae)
Argumentum-dramatis personae-scholion sch plut, verse 213, line 2

<Πυθικν ((σείσας)) δάφνην:>
Πύθωννομα κύριον· “Πυθών”  
δ φωκικς πόλεως νομα, νθα ν
τ μαντεον πόλλωνος, Πυθν δ
κλήθη π το πύθω, τ σήπω·
κε γρ πόλλωνι τοξευθεσα
Δελφύνη δράκαινα βιαζομένη κα
δειματοσα Λητ κειτο πυθομένη·
τι κεσε πολλο φικνούμενοι
πυνθάνοντο τν χρησμν· 



Ομως στον ουρανό του Βορείου ημισφαιρίου εμφανίζονται δίπλα δίπλα οι αστερισμοί του Βέλους, του δελφινιού και του Αετού 

Ο αστερισμός του Δελφινιού ειναι γνωστός και ως ο ΙΕΡΟΣ ΙΧΘΥΣ και  οι Ινδοί, από τους οποίους δανείσθηκαν όπως λέγεται τον αστερισμό οι `Ελληνες (αν και μάλλον το αντίστροφο φαίνεται πως αληθεύει), αποκαλούσαν τον Δελφίνα Shi-shu-mara ή Sim-shu-mara, και αργότερα Zizumara (= γουρουνόψαρο), όπως και τον αστερισμό Δράκοντα.
Ο Al Biruni, δίνοντας το αραβικό όνομα Al Kaud (η καμήλα), αναφέρει ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, ιδίως οι ανήκοντες στην αίρεση των Νεστοριανών, θεωρούσαν πως ο αστερισμός ήταν ο Σταυρός του Ιησού, που μεταφέρθηκε στους ουρανούς μετά τη Σταύρωση. Την εποχή του Kazwini ήξεραν τα 4 λαμπρότερα άστρα ως Al Ukud (μαργαριτάρια ή πολύτιμοι λίθοι), που κοσμούσαν τον Al Salib (τον Σταυρό). Στο τέλος οι αστρονόμοι της Αραβίας υιοθέτησαν την ελληνική μορφή με την παρεφθαρμένη απόδοση Dulfim.
Ο Καίσιος (Caesius) θεώρησε ότι ο Δελφίν ήταν ο Λεβιάθαν της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ ο Νοβίδιος το κήτος που κατάπιε τον Ιωνά (αν και υπάρχει ομώνυμος αστερισμός στον οποίο το απέδιδαν οι περισσότεροι). 


Το πρώτον μαντείον των Δελφών ανήκει εις την Θέμιδα καθώς έτσι αναφέρετε στον ορφικόν ύμνον. Η Θέμις φαίνεται ότι δίδαξε την τέχνη και στον Φοίβον Απόλλωνα.




<Θέμιδος>, θυμίαμα λίβανον.

Ορανόπαιδ' γνν καλέω Θέμιν επατέρειαν,
Γαίης τ βλάστημα, νέην καλυκώπιδα κούρην,
πρώτη κατέδειξε βροτος μαντήιον γνν  
Δελφικι ν κευθμνι θεμιστεύουσα θεος<ι>
Πυθίωι ν δαπέδωι, θι Πύθων μβασίλευεν·
κα Φοβον νακτα θεμιστοσύνας δίδαξε·
πάντιμ', γλαόμορφε, σεβάσμιε, νυκτιπόλευτε·
πρώτη γρ τελετς γίας θνητος νέφηνας,
βακχιακς ν νύκτας πευάζουσα νακτα·
κ σέο γρ τιμα μακάρων μυστήριά θ' γνά.
λλά, μάκαιρ', λθοις κεχαρημένη εφρονι βουλι
ειέρους π μυστιπόλου τελετς σέο, κούρη.
Ορφικός ύμνος Θέμιδος (απόδοση)
Τήν κόρην του Ουρανού τήν άγνήν προσκαλώ, τήν Θέμιν μέ τόν καλόν πατέρα, τό νέον βλαστάρι της Γής, τήν κόρην πού έχει πρόσωπον σάν άνθος,
πού πρώτη έδειξε εις τούς ανθρώπους τό ιερόν μαντεϊον
εις τόν κρυψώνα των Δελφών καί απέδιδε τό
δίκαιον εις τούς θεούς
εις τόν ναόν τοϋ ' Απόλλωνος, ότε έβασίλευεν
εις τούς Δελφούς αυτή πού καί τόν Φοίβον
τόν άνακτα έδίδαξε τά δίκαια
σύ ή έχουσα όλας τάς τιμάς, μέ τήν λαμπράν
μορφήν, ή σεβαστή, πού περιπλανάσαι κατά
τήν νύκτα
διότι πρώτη έσύ έφανέρωσες εις τούς ανθρώπους τάς άγιας ιεροτελεστίας καί επευφημούσες τόν άνακτα κατά τάς βακχικάς νύκτας
διότι άπό σένα προέρχονται αί τιμαί των θεών καί τά άγια μυστήρια.
Αλλά, μακάρια, είθε νά έλθης χαρούμενη μέ εύφρόσυνον διάθεσιν
εις τάς ιεράς μυστηριακάς τελετουργίας, πού γίνονται γιά σέ, ώ κόρη.
Συνεχίζετε
 

Πύθωνα τὸν δράκοντα κατετόξευσεν

Η σύνδεση του Αισωνα= Ιάσωνα= ‘Ιωνα  αποδείχτηκε περίτρανα στα προηγούμενα κείμενα.

Μια μικρή επισκόπηση για να περάσουμε στα επόμενα :
Ο ΙΑΣΩΝ όμως είναι γιος του Αίσωνα. Ακόμα και η λέξη ΑΙΣΩΝ είναι αναγραμματισμός της ίδια λέξης ΑΙΣΩΝ= ΙΑΣΩΝ = ΙΩΝΑΣ=ΙΑΝΩΣ

ΑΙΣΣΩ που σημαίνει αναφέρομαι, ανυψώνομαι γρήγορα, πετώ, ορμώ, εφορμώ, πέφτω ορμητικά, κινώ γρήγορα, σείω, πάλλω !!!

Ιδιότητες που έχουν μεταφερθεί μέσω κληρονομικότητας και στον υιό ΙΑΣΩΝ

Είδαμε όμως ότι και το όνομα του ΙΑΣΩΝ μπορεί να προέρχετε από το ιάσω μέλλοντα του ιάομαι =  ιατρεύω  ή από το Κριασόν  όπου ΚΡΙ = κριθάρι + ΙΑΣ = η  Ιωνία ή Ιωνική + ΟΝ = άνθρωπος και όπου η ερμηνεία της λέξης ΚΡΙΑΝΟΣ είναι εκείνος που έχει γεννηθεί το ζώδιο του ΚΡΙΟΥ. 
 Έτσι ο Ιάσων μπορεί κάλλιστα να είναι ένας Ιητήρένας Ιατρός δηλαδή, αλλά μπορεί να είναι κι ένας Κριθαρο-θεός/ήρωας της Ιωνίας, ή  ένας ήρωας που σχετίζετε με το Κριθάρι της Ιωνίας   ή κάποιος που έχει γεννηθεί στο ζώδιο του ΚΡΙΟΥ.

  Ούτως ή άλλως το δέρας της Χρυσής αμνάδας είναι ο μεγαλύτερος ο άθλος του, που μπορεί να αντιπροσωπεύει και την μετάβαση στο ζώδιο του ΚΡΙΟΥ στον ουράνιο θόλο.

Ένας ΚΡ-ΙΑΣΟΝ που ψάχνει ένα ΚΡΙΟ –ΚΡΙΑΡΙ αλλά που σχετίζετε άμεσα και με την Ύβρην και την απώλεια των σπόρων που ψήνονται και δεν καρπίζουν και πέφτει λιμός στην περιοχή, πριν διωχτούν τα παιδιά της Νεφέλης  ο Φρίξος και η Έλλη.

Όμως οι αναγραμματισμοί μας οδηγούν και στο ΙΑΣΩΝ = ΙΑΝΩΣ. Όπου Ιανός είναι o Σατούρνος ή Κρόνος αλλά και ο Ιάννης ή Ιαννού πού εορτάζεται και ως Ιανουάριος

Όμως η λέξη ΙΑ-ΣΩΝ μπορεί να ερμηνευθεί όμως και ως ΙΑ= Βέλη + ΣΩΝ = Σων-νύω= σώζω. Κάποιος που σώζει από ή με τα βέλη του. Ενας τοξότης  δηλαδή, όπως ο ένας μοναδικός και  πασίγνωστος θεός - τοξότης της μυθολογίας μας, ο Απόλλων.



ΙΑΣΩΝ = ΑΠΟΛΛΩΝ = ΓΝΩΣΗ = ΖΩΟ-ΓΟΝΙΑΝ = 1061

 Απόλλων ο Τοξοφόρος, ο Εκαβαλέτης, ο Εκαβόλος, ο Ηιος, ο Ιήιος. Όσοι έχουν βληθεί από τα βέλη του ονομάζονται και Απολλωνοβλητοι και θεωρούνταν ότι ήταν μιασμένοι.

ἰὸς, τ βέλος, θεν κα όμωρος, περ τ βέλη μεμωραμένος·
ἰὸς, τ φάρμακον,…


Ιός/ια = το βέλος/η αλλά και το ίον = ίανθον = ίανθος αλλα και η Ιωνία, το  πριαπήιον (ίον = μενεξές = γιούλι = ίανθος) αλλά και η Ιός  το νησί το Κυκλάδων  και η Φοινίκη

Ιός όμως είναι και ο Ιός το φάρμακο.

Ομοια και ο ατρός· αύω, ῥῆμα· ερός· ερεύς· ερεον, τ θμα·
έρων, κύριον·  ΗΣΟΥΣ·
 ήϊος, πίθετον το πόλλωνος·

Athenaeus Soph., Deipnosophistae
Book 15, Kaibel paragraph 62, line 9

…τν Λητώ φησιν κ Χαλκίδος τς Εβοίας
νακομίζουσαν ες Δελφος πόλλωνα κα ρτεμιν
γενέσθαι περ τ το κληθέντος Πύθωνος σπήλαιον.
κα φερομένου το Πύθωνος π' ατος Λητ τν  
παίδων τν τερον ν τας γκάλαις χουσα, πιβσα
τ λίθ τ νν τι κειμέν π τ ποδ τς χαλκς
εργασμένης Λητος, τς τότε πράξεως μίμημα γενό-
μενον νάκειται παρ τν πλάτανον ν Δελφος, επεν
ε πα.’ τυχεν δ τόξα μετ χερας χοντα τν
πόλλωνα. τοτο δ' στν ς ν εποι τις ‘φιε πα
κα ‘βάλε πα.’ διόπερ π τούτου λεχθναί φασιν
τ ε πα κα ε παιών. νιοι δ παρεγκλίνοντές τε
τν λέξιν κα <ψιλοντες> π τος δεινος λεξητήριόν
τινα παροιμίαν λέγουσιν ἰὴ παιών’ κα οχε πα.’
πολλο δ κα π τος τέλος χουσιν πιφθεγγόμενοι
ο μν ν παροιμί φασν οτως τοτο δ τ λεγό-
μενον ‘ἰὴ παιών,’ δι δ τ λίαν μν εναι σύνηθες





Τοξότης = βολεύς (Δια-βολεύς είναι ο τοξότης του Διός ή ο βάλλων κατά του Διός ; ), δεξιολάβός, ήμων,  ιαφέτης, οϊστευτήρ, οϊστευτής, οϊστοβόλος, ριπταριστής (βυζαντινός τύπος τοξότη), ρύτωρ τόξου, τοξελκής, τοξευτής, τοξήτης, τοξοβέλεμνος, τοξοβόλος, τοξότης, τοξοφόρος, φαρατρίτας (βοιωτική λέξη), φαρετρηφόρος, φαρετρίτης, φαρετροφόρος.

Claudius Aelianus Soph., Varia historia
Book 3, section 1, line 51

…ἐνταθά τοί φασι παδες Θετταλν κα τν πόλ-
λωνα τν Πύθιον καθήρασθαι κατ πρόσταγμα το
Διός, τε τν Πύθωνα τν δράκοντα κατετόξευσεν
φυλάττοντα τος Δελφούς, τς Γς τι χούσης τ
μαντεον. στεφανωσάμενον ον κ ταύτης τς δάφνης
τς Τεμπικς κα λαβόντα κλάδον ς τν δεξιν χερα
κ τς ατς δάφνης λθεν ς Δελφος κα παρα-
λαβεν τ μαντεον τν Δις κα Λητος παδα. στι
δ κα βωμς ν ατ τ τόπ, ν κα στεφανώ-
σατο κα τν κλάδον φελε. κα τι κα νν δι' τους
νάτου ο Δελφο παδας εγενες πέμπουσι κα ρχι-
θέωρον να σφν ατν. ο δ παραγενόμενοι κα
μεγαλοπρεπς θύσαντες ν τος Τέμπεσιν πίασι
πάλιν στεφάνους π τς ατς δάφνης διαπλέξαντες,
φ' σπερ ον κα τότε θες στεφανώσατο. κα
τν δν κείνην ρχονται, καλεται μν Πυθιάς,
φέρει δ δι Θετταλίας κα Πελασγίας κα τς Οτης
κα τς Ανιάνων χώρας κα τς Μηλιέων κα Δω-




Pseudo-Apollodorus Myth., Bibliotheca (sub nomine Apollodori)
Chapter 1, section 22, line 5

τν δ Κοίου θυγατέρων στερία μν μοιωθεσα
ρτυγι αυτν ες θάλασσαν ρριψε, φεύγουσα τν πρς
Δία συνουσίαν· κα πόλις π' κείνης στερία πρότε-
ρον κληθεσα, στερον δ Δλος. Λητ δ συνελθοσα
Δι κατ τν γν πασαν φ' ρας λαύνετο, μέχρις
ες Δλον λθοσα γενν πρώτην ρτεμιν, φ' ς
μαιωθεσα στερον πόλλωνα γέννησεν.
  ρτεμις μν ον τ περ θήραν σκήσασα παρθέ-
νος μεινεν, πόλλων δ τν μαντικν μαθν παρ
Πανς το Δις κα Θύμβρεως κεν ες Δελφούς,
χρησμδούσης τότε Θέμιδος· ς δ φρουρν τ
μαντεον Πύθων φις κώλυεν ατν παρελθεν π τ
χάσμα, τοτον νελν τ μαντεον παραλαμβάνει. κτεί-
νει δ μετ' ο πολ κα Τιτυόν, ς ν Δις υἱὸς κα τς
ρχομενο θυγατρς λάρης, ν Ζεύς, πειδ συν-  
λθε, δείσας ραν π γν κρυψε, κα τν κυοφορη-
θέντα παδα Τιτυν περμεγέθη ες φς νήγαγεν.
οτος ρχομένην ες Πυθ Λητ θεωρήσας, πόθ κατα-
σχεθες πισπται· δ τος παδας πικαλεται κα
κατατοξεύουσιν ατόν. κολάζεται δ κα μετ θάνατον·
γπες γρ ατο τν καρδίαν ν ιδου σθίουσιν.
  πέκτεινε δ πόλλων κα τν λύμπου παδα
Μαρσύαν. οτος γρ ερν αλούς...


συνεχίζετε  
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...