Ἀϊδωνεύς· ὁ θεός.

Ψάχνοντας και ετυμολογικά την λέξη ΑΔΩΝΗΣ, ΑΔΩ κλπ
Οι παρακάτω αναφορές είναι κατατοπιστικότατες. ΑΔΩ = ψάλλω, μέλπω, μελωδώ, τραγουδώ, κελαηδώ, κράζω, βουίζω, εξυμνώ, ανυμνώ, γλυκοτραγουδώ, εγκωμιάζω, ευλογώ, υμνώ, ψαλμωδώ, ψέλνω
Ο Άδωνης είναι κάποιος συνεπώς που τον τραγουδούν, εξυμνούν, εγκωμιάζουν  ή τραγουδά, εξυμνεί, εγκωμιάζει και ο ίδιος

ΑΔΩΝ είναι το αηδόνι αλλά και ο αοιδός ο ενωδώς ή ο ω-δός
ΑΔΩΝΙΑΖΩ τελώ τις γιορτές προς τιμή του Άδωνη
ΑΔΩΝΙΣΜΟΣ ὁ ἐπὶ τῷ Ἀδώνιδι θρῆνος
ΑΔΩΝΙΗΣ  όμως και  το χελιδόνι αλλά και η θριδακίνη ( το μαρούλι )

ΑΔΩΝΙΟΝ τὸ παρὰ τοῖς Λάκωσιν αὐληθὲν ἐμβατήριον, ὅπερ

 ὕστερον παρὰ Λεσβίοις ὠνομάσθη

ΑΔΩΝΙΣ  όμως και  ἰχθὺς θαλάσσιος p οὗ μνημονεύει Κλέαρχος (fr. 73 M).

 ἢ δεσπότας, ὑπὸ Φοινίκων. καὶ βόλου ὄνομα. ἔστι δὲ καὶ κύριον

 όπου βόλος = ριξιά διχτιού, ψαριά, αλίευμα, δίχτυ, παγίδα, δισκοβολία, βόλι.

 

<Ἀδωνίτης>· ἔριφος  δηλαδή το κατσίκι ή το κατσικάκι

<Ἀδώνιδος κῆποι>· ἐν τοῖς Ἀδωνίοις εἴδωλα ἐξάγουσιν καὶ

 κήπους ἐπ' ὀστράκων καὶ παντοδαπὴν ὀπώραν, οἷον ἐκ

 μαράθρων καὶ θριδάκων παρασκευάζουσιν αὐτῷ τοὺς κήπους·

 καὶ γὰρ ἐν θριδακίναις αὐτὸν κατακλινθῆναι ὑπὸ Ἀφροδίτης

 φασίν (Plat. Phaedr. 276 b?)

Μέρος της τελετής του Άδωνη όπου οι γυναίκες που τον πενθούσαν φύτευαν μέσα σε πήλινα όστρακα ή πιάτα με μαραθα ή μαρούλια – βλέπε κάτι ανάλογο με τις φακές ή τα φασόλια που ετοιμάζαμε για εργασίες στο δημοτικό μέσα σε μικρά κεσεδάκια για να παρατηρήσουμε την ανάπτυξη των. Εορτασμός της πρώιμης άνοιξης και του πρασινίσματος της φύσης.

ἀδῶ>· ἀρέσκω

<Ἄδωνα>· τὸν Ἄδωνιν

<Ἀδωναῖος>· Ποσειδῶν. καὶ βόλος. [*ἢ ὑπὸ τὸν ᾅδην] 

<ἀδωπῷ>· ἱερῷ

Ἀδδώ:> ὄνομα κύριον. <ᾌδω> δὲ ῥῆμα, δοτικῇ.

<Ἀδωναΐ:> Ἑβραϊστί Κύριος

<Ἀδωναῖος:> ὑπὸ τὸν ᾅδην.

<Ἀδώνειοι καρποί:> λέγονται οἱ μετέωροι κῆποι. (βλέπε και κρεμαστοί κήποι πχ. Βαβυλώνας-Σεμιράμιδος κλπ)

<Ἀδωνία:> συνεσταλμένως. Ἀδωνίαν ἄγομεν καὶ τὸν Ἄδωνιν

κλάομεν. Φερεκράτης. καλοῦσι δὲ καὶ τὸ εἴδωλον τοῦ Ἀδώνιδος

οὕτως Ἀδώνιον. καὶ <Ἀδωνίδειος καρπὸς,> τοῦ Ἀδώνιδος.

<Ἄδωνις, Ἀδώνιδος:> ὄνομα κύριον. καὶ πένθος ἦν ἱερόν,

οἷον ἐν Λιβάνῳ τὸ ἐπ' Ἀδώνιδι καὶ Βύβλῳ.

<Ἀδώνιδος κῆποι:> ἐκ θριδάκων καὶ μαράθρων, ἅπερ κατέσπει-

ρον ἐν ὀστράκοις. χρῶνται δ' ἐπὶ τῶν ἐπιπολαίων καὶ κούφων τῇ

παροιμίᾳ.

 <Ἀδώνιδος κῆποι:> ἐπὶ τῶν ἀώρων καὶ ὀλιγοχρονίων

καὶ μὴ ἐρριζωμένων. (οι κήποι οι άκαιροι οι πρόωροι, άγουροι, αγίνωτοι, αμέστωτοι που δεν ριζώνουν και διαρκούν για λίγο)

<Ἄδων τὴν σπιθαμὴν τοῦ βίου πρὸς ἄνηθον:> ἐπὶ τῶν

γλίσχρων καὶ μικροψύχων.(προς την μιζέρια και την μικροψυχία)


Στον Ορφικό ύμνο του Άδωνη μερικά από τα επίθετα που τον χαρακτηρίζουν είναι το Ερνος Ερωτος = βλαστάρι, βλαστός, παιδί, γέννημα, γόνος έρωτα

Δίκερος όπως και η Περσεφόνη που χαρακτηρίζετε Kερόεσσα - με κέρατα  – καθώς είναι σεληνιακές θεότητες, όπως και το Κερασφόρος, Κερατίας, Κερατοφυής, δεν είναι παρά επίθετο του ΔΙΟΝΥΣΟΥ υιού της Σεμέλης/Σουμέλας κλπ

Όμοια όπως και στον Άδωνη δίδετε το επίθετο του ΕΥΒΟΥΛΕΑ δίδεται και στον Διόνυσο  όπως και στην Περσεφόνη και την Δήμητρα.

Όπως η Αφροδίτη τον μοιράζετε με την Περσεφόνη-κατά μια παράδοση, είναι σαν να λαμβάνει τη θέση της Περσεφόνης στον μύθο της Δήμητρας και της Κόρης, όπου εκεί η μητέρα μοιράζετε την Κόρη με τον Αδη- Πλούτο-Πλουτωνα.  

Ο ύμνος όμως μας δίνει μερικά ακόμα αξιοπερίεργα στοιχεία. Κούρο και Κόρη τον ονομάζει τον Άδωνη. Διπλή ιδιότητα Αγοριού και Κοριτσιού (αρσενικής και θηλυκής φύσης, δηλ. δί-φυλλο ή  ερμαφρόδιτο (Ερμής + Αφροδίτη)  ή ανδρόγυνο.

Όμως από την Θεογονία του Ησιόδου, όπως και σε κείμενα του Τατιανού ο Α(ι)δωνεύς αρπάζει την Περσεφόνη την Λευκωλενο, από την μητέρα της. !!!

Hesiodus Epic., Theogonia
Line 913

..ἣ τέκε Περσεφόνην λευκώλενον, ἣν Ἀιδωνεὺς
ἥρπασεν ἧς παρὰ μητρός, ἔδωκε δὲ μητίετα Ζεύς.

Tatianus Apol., Oratio ad Graecos
Chapter 8, section 4, line 3

μαρτυρήσει μοι νῦν Ἐλευσὶς καὶ δράκων ὁ μυστικὸς καὶ Ὀρφεὺς
ὁ <θύρας δ' ἐπίθεσθε βεβήλοις> λέγων. Ἀϊδωνεὺς ἁρπάζει τὴν
Κόρην, καὶ αἱ πράξεις αὐτοῦ γεγόνασι μυστήρια· κλαίει Δη-
μήτηρ τὴν θυγατέρα, καί τινες ἀπατῶνται διὰ τοὺς Ἀθηναίους.

Στους μύθους του Άδωνη έχει αντιστραφεί η ιστορία και η Περσεφόνη είναι αυτή που αρπάζει τον Άδωνη από την Αφροδίτη.

Όμως ας μην ξεχνάμε ότι έχουν  προταθεί πολλές εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος του Διονύσου. Μια απ΄ αυτές μιλά και τον  "Δία της Νύσσας".

Η Νύσσα ήταν πόλη της Αιγύπτου αλλά επίσης τοποθετείται και σε άλλα μέρη όπως στην Σικελία (θα υπάρξει σχετικό σχόλιο) 

 Κατά τον ομηρικό ύμνο, στη Νύσσα ήταν που ο Πλουτωνας άρπαξε την Περσεφόνη

Ο Άδωνης μπορεί κάλλιστα να είναι μια άλλη μορφή του ονόματος του ΑΔΗ – ΑϊΔΗ- Α(ι)δωνεύς – Αηδονέα ή Αιδωνέα.

Aelius Herodianus et Pseudo-Herodianus Gramm., Rhet., Partitiones (= Ἐπιμερισμοί) [Sp.?] (e codd. Paris. 2543 + 2570)
Page 184, line 16

Τὰ δὲ μὴ παρὰ τὸ ἀεὶ, διὰ τοῦ ἰῶτα γράφονται· οἷον·
ἀΐδιος· ἀΐδηλος, ὁ ἀφανής· Ἀϊδωνεὺς, ὁ Ἅιδης· Ἀΐδης

Philoxenus Gramm., Fragmenta
Fragment 418*, line 4

<Ἀϊδνός>· εἴδω, τὸ βλέπω ἢ φαίνω, ῥηματικὸν  
ὄνομα ἰδνὸς καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ α ἀϊδνός, ὡς στίλβω στιλπνός·
ἐξ οὗ καὶ Ἀϊδωνεύς, ὁ Ἅιδης, εἰς ὃν οὐκ ἔστιν ἰδεῖν. 

Όμοια με το παραπάνω είμενο ο Άδης/Αιδης/Αιδωνεύς είναι κάποιος που δεν μπορείς να δεις, αθέατος, άφαντος, εξαφανισμένος, α-όρατος, κρυφός.
 Ιδιότητες που αποδίδονται και στον Άδωνη που εξαφανίζεται και χάνεται

Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad Homeri Iliadem
Volume 1, page 27, line 4

                                                                                   διὸ
καὶ Ἀΐδης λέγεται ὁ αὐτὸς καὶ Ἀϊδωνεύς· ὡς δέ τινές φασι καὶ ᾍδης κατὰ
συναίρεσιν τοῦ Ἀΐδης.

Όπως προκύπτει από συναίρεσιν  από το Αϊδης το Άδης όμοια από το Αϊδωνεύς μπορούμε να φτάσουμε στο Αδωνεύς – Αδων  

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter alpha, entry 1802, line 1


*<Ἀϊδωνέος>· τοῦ ᾅδου A(b)
<Ἀϊδωνεύς>· ὁ θεός.

*<Ἀϊδωνέος>· τοῦ ᾅδου A(b)

<Ἀϊδωνεύς>· ὁ θεός. καὶ ὁ τόπος (Υ 61)

*<Ἀϊδωνῆϊ>· τῷ ᾅδῃ (Ε 190) Ab

*<Ἀϊδώνια>· θανάσιμα gA

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)
Alphabetic letter kappa, entry 531, line 1

<Καλύδναι>· νῆσοι πλησίον Ῥόδου (Β 677)
†<καλυδναῖον>· ἀρχαῖον, παλαιόν
†<καλυδναῖος>· Ἀϊδωνεύς.

Scholia In Hesiodum, Scholia in theogoniam (scholia vetera)
Verse 913b, line 1

                                                  X⟧
<ἣν Ἀϊδωνεύς:> τοῦτο περὶ τῆς σήψεως τῶν σπερ-
μάτων λέγει ὅτι ἐὰν μὴ κάτω ἀποθάνῃ, ἄνω οὐ ζωογο-
νεῖται.

Όμως στον Πρόκλο, Σχόλια στον Κρατύλο, 163, 2

ὁ δὲ τρίτος τριαδικῶς
Ζεύς τε καταχθόνιος καὶ Πλούτων καὶ Ἅιδης.

Όμως όλα τα παραπάνω δεν τελειώνουν έτσι απλά …  οι χθόνιες λατρείες είναι διαδεδομένες και δεν γίνονται παρά προσπάθειες να ερμηνευθούν,  να βρούμε το «Κλειδί» που θα μας δώσει την πρόσβαση στο ποιον θεό λάτρευαν οι πρόγονοι μας καθώς οι ιδιότητες και τα επίθετα είναι κοινά, οι ιστορίες έχουν απίστευτες ομοιότητες και απίστευτες «ανταλλαγές» ρόλων μεταξύ θηλυκών και αρσενικών θεοτήτων.

Συνεχίζετε