11 Δεκεμβρίου 2010

Περι της Συρίης Θεού

Ο συγγραφέας που έχει ασχοληθεί περισσότερο με την Σεμιράμιδα δεν είναι άλλος από τον Ελληνικής καταγωγής Λουκιανό από την Σαμοσάτα της Συρίας. Από όλες αυτές τις μαρτυρίες συμπεραίνεται ότι η προκειμένη θεότητα ανήκει στην ομάδα των χετταϊκών ή να πούμε ακριβέστερα, των μικρασιατικών μητέρων - θεών, η οποία όμως έχει και πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την βαβυλωνιοασσυριακή Ιστάρ, με την οποία συνταυτίζεται, όπως και με την Αστάρτη

Ιερά ζώα της Θεάς είναι τα περιστέρια, διότι, κατά την παράδοση που σώζεται από τον Νιγιδίο Φιγούλο, ψαράδες βρήκαν στον Ευφράτη ένα αυγό θαυμαστού μεγέθους, το οποίο μετέφεραν στη χώρα και εκεί επωάστηκε από μια περιστέρα και γεννήθηκε η Σεμιραμίς . Επίσης, ιερά προς τη θεά εκτός από τα περιστέρια  είναι τα φίδια και τα ψάρια.

 Ήταν κυρίως θεά της γονιμότητας και η λατρεία της ήταν συνδεδεμένη με έθιμα σχετιζόμενα προς τον γενετήσιο βίο.
Το κύριο κέντρο και η αφετηρία της λατρείας της Ρέας/Ηρας/Δερκετούς/Σεμιραμιδος  κατά τον Λουκιανό ήταν η συριακή Ιεράπολις ή Βαμβύκη, όπου υπήρχε ιερό της Θεάς και περιγράφει ως το μέγιστο και το πλουσιότατο στη Συρία.

 στιν ν Συρί πόλις ο πολλν π το
Εφρήτεω ποταμο, καλέεται δ ρή, κα στιν
ρ τς ρης τς σσυρίης. δοκέει δέ μοι, τόδε
τ ονομα οκ μα τ πόλει οκεομέν γένετο,
λλ τ μν ρχαον λλο ν, μετ δ σφίσι τν
ρν μεγάλων γιγνομένων ς τόδε πωνυμίη
πίκετο. περ ταύτης ν τς πόλιος ρχομαι
ρέων κόσα ν ατ στιν·

….

 Τάδε μέν στι τ ν τ Συρί ρχαα κα
μεγάλα ρά. τοσούτων δ όντων μο δοκέει
οδν τν ν τ ρ πόλει μέζον μμεναι οδ
νης λλος γιώτερος οδ χώρη λλη ροτέρη.
νι δ ν ατ κα ργα πολυτελέα κα ρχαα
ναθήματα κα πολλ θωύματα κα ξόανα θεο-
πρεπέα. κα θεο δ κάρτα ατοσιν μφανέες·
δρώει γρ δ ν παρ σφίσι τ ξόανα κα
κινέεται κα χρησμηγορέει, κα βο δ πολλάκις
γένετο ν τ νη κλεισθέντος το ρο, κα
πολλο κουσαν. να μν κα λβου πέρι ν
τοσιν γ οδα πρτόν στιν·

Ο μν ν πολλο Δευκαλίωνα τν Σκύθεα τ
ρν εσασθαι λέγουσιν, τοτον Δευκαλίωνα π
το τ πολλν δωρ γένετο. Δευκαλίωνος δ
πέρι λόγον ν λλησιν κουσα, τν λληνες π'
ατ λέγουσιν. δ μθος δε χει.



Η πρώτη αναφορά δίδει ως ιδρυτή του ναού τον Δευκαλίωνα τον Σκυθέα που χτίζει ιερό στο χάσμα που έχει ανοίξει μετά τον Κατακλυσμό και εχει απορροφήσει ολο το νερό και σώζετε από βέβαιο θάνατο.

νδάνει δέ μοι λέγουσιν
το ρο πέρι τος λλησι τ πολλ μολογέον-
τες, τν μν θεν ρην δοκέοντες, τ δ' ργον
Διονύσου το Σεμέλης ποίημα· κα γρ δ Διό-
νυσος ς Συρίην πίκετο κείνην δν τν λθεν
ς Αθιοπίην. κα στι πολλ ν τ ρ Διο-
νύσου ποιητέω σήματα, ν τοσι κα σθτες
βάρβαροι κα λίθοι νδο κα λεφάντων κέρεα,
τ Διόνυσος ξ Αθιόπων νεικεν, κα φαλλο
δ στσι ν τοσι προπυλαίοισι δύο κάρτα με-
γάλοι, π τν πίγραμμα τοιόνδε πιγέγραπται,
“τούσδε φαλλος Διόνυσος ρ μητρυι νέ-  
θηκα.” τ μο μέν νυν κα τόδε ρκέει, ρέω
δ κα λλ' τι στν ν τ νη Διονύσου ργιον.


Κατά τις αναφορές του ο Ναός είναι αφιερωμένος στην Ηρα ή στην μητέρα της Σεμιραμιδος Δερκετώ. Η μια εκδοχή ότι ο ναός είναι της Ηρας και έχει χτισθεί από τον Διόνυσο γιό της Σεμέλης και ότι μέσα σ΄ αυτόν βρίσκονται πράγματα που δηλώνουν το πέρασμα  του από την Ινδία και τη Συρία όπως, πετράδια ινδικά, ελεφαντόδοντα, φορέματα καθώς και δύο μεγάλοι φαλλοί, που επάνω τους υπάρχει το επίγραμμα «Αυτούς τους φαλλούς τους αφιέρωσα εγώ ο  Διόνυσος στην μητριά μου Ήρα - ίσως οι στήλες που αναφέρει και ο Αλέξανδρος στην επιστολή του να μοιάζουν με φαλλούς καθώς και οι οβελίσκοι στην ουσία λειτουργούν ως "καλυμμένοι" συμβολικά –φαλλοί.

  μν ν ρχαος ατοσι λόγος μφ το
ρο τοιόσδε στίν. λλοι δ Σεμίραμιν τν
Βαβυλωνίην, τς δ πολλ ργα ν τ σί
στίν, ταύτην κα τόδε τ δος εσασθαι νομί-
ζουσιν, οκ ρ δ εσασθαι λλ μητρ ωυτς,
τς Δερκετ ονομα. Δερκετος δ εδος ν
Φοινίκ θεησάμην, θέημα ξένον·


Η δεύτερη εκδοχή που αναφέρει ο Λουκιανός είναι  ότι η Βαβυλωνιακή Σεμιραμις ίδρυσε αυτό το ιερό όχι για να τιμήσει την Ηρα μα την μητέρα της Δερκετώ. Κι ότι στον συγκεκριμένο ναό η θεά δεν παρουσιάζετε ως γοργόνα αλλά είναι ολόκληρη γυναίκα.

 στιν δ κα λλος λόγος ρός, τν γ σοφο
νδρς κουσα, τι μν θε έη στίν, τ δ
ρν ττεω ποίημα. ττης δ γένος μν Λυδς
ν, πρτος δ τ ργια τ ς έην διδάξατο. κα
τ Φρύγες κα Λυδο κα Σαμόθρκες πιτε-
λέουσιν, ττεω πάντα μαθον. ς γάρ μιν
έη τεμεν, βίου μν νδρηίου πεπαύσατο, μορ-
φν δ θηλέην μείψατο κα σθτα γυναικηίην
νεδύσατο κα ς πσαν γν φοιτέων ργιά τε
πετέλεεν κα τ παθεν πηγέετο κα έην
ειδεν. ν τοσιν κα ς Συρίην πίκετο. ς δ
ο πέρην Εφρήτεω νθρωποι οτε ατν οτε  
ργια δέκοντο, ν τδε τ χώρ τ ρν ποι-
ήσατο. σημήια δέ· θες τ πολλ ς έην
πικνέεται. λέοντες γάρ μιν φέρουσι κα τύμ-
πανον χει κα π τ κεφαλ πυργοφορέει,
κοίην έην Λυδο ποιέουσιν. λεγεν δ κα
Γάλλων πέρι, ο εσιν ν τ ρ, τι Γάλλοι
ρ μν οδαμά, έ δ τέμνονται κα ττεα
μιμέονται.


Η τρίτη εκδοχή που παρουσιάζει είναι ότι η Θεά που λατρεύετε είναι η Ρέα και ότι το ιερό το κατασκεύασε ο Αττης που ήταν Λυδός στην καταγωγή και ήταν ο πρώτος που δίδαξε τα όργια (λατρεία) της Ρέας.

. σημήια δέ· θες τ πολλ ς έην
πικνέεται. λέοντες γάρ μιν φέρουσι κα τύμ-
πανον χει κα π τ κεφαλ πυργοφορέει,
κοίην έην Λυδο ποιέουσιν

Οι αποδείξεις που δίδει ο ίδιος ο Λουκιανός είναι ότι η θεά που λατρεύετε έχει μεγάλες ομοιότητες με την Ρέα καθώς τη σηκώνουν λιοντάρια, κρατεί τύμπανο, και φορεί πύργο στο κεφάλι της όπως παρουσιάζουν την Ρέα οι Λυδοί.

Για τους Φαλλους-Οβελίσκους αναφέρει ότι τα προπύλαια του ναού είναι στραμμένα προς τον βορρά και έχουν μήκος περίπου 100 οργιές και σ΄αυτά βρίσκονται και οι φαλλοί που έχει στήσει ο Διόνυσος. Και ότι οι συγκεκριμένοι έχουν ύψος 30 οργιών (μήκος οργιάς περίπου 1,50 μέτρο- οπότε γύρω στα 45 μ.ύψος περίπου οι στήλες ). Ενώ ο ναός  είναι στραμμένος προς την Ανατολή, όπως τα ιερά των χριστιανικών εκκλησιών. 

τε ρη κα τν ατο Δία όντα τέρ
ονόματι κληίζουσιν. μφω δ χρύσεοί τέ εσιν
κα μφω ζονται· λλ τν μν ρην λέοντες
φέρουσιν, δ ταύροισιν φέζεται.  
 Κα δτα τ μν το Δις γαλμα ς Δία
πάντα ρ κα κεφαλν κα εματα κα δρην,
καί μιν οδ θέλων λλως εκάσεις. δ ρη
σκοπέοντί τοι πολυειδέα μορφν κφανέει· κα
τ μν ξύμπαντα τρεκέϊ λόγ ρη στΐν, χει
δέ τι κα θηναίης κα φροδίτης κα Σεληναίης
κα έης κα ρτέμιδος κα Νεμέσιος κα
Μοιρέων. χειρ δ τ μν τέρ σκπτρον χει,
τ τέρ δ τρακτον, κα π τ κεφαλ κτνάς
τε φορέει κα πύργον κα κεστν τ μούνην τν
Ορανίην κοσμέουσιν. κτοσθεν δέ ο χρυσός τε
λλος περικέαται κα λίθοι κάρτα πολυτελέες,
τν ο μν λευκοί, ο δ δατώδεες, πολλο δ
ονώδεες, πολλο δ πυρώδεες, τι δ νυχες ο
Σαρδοι πολλο κα άκινθοι κα σμάραγδοι, τ
φέρουσιν Αγύπτιοι κα νδο κα Αθίοπες κα
Μδοι κα ρμένιοι κα Βαβυλώνιοι. τ δ δ
μέζονος λόγου ξιον, τοτο πηγήσομαι· λίθον
π τ κεφαλ φορέει· λυχνς καλέεται, ονομα
δ ο το ργου συντυχίη. π τούτου ν
νυκτ σέλας πολλν πολάμπεται, π δέ ο
κα νης πας οον π λύχνοισι φαείνεται.
ν μέρ δ τ μν φέγγος σθενέει, δέην δ χει  
κάρτα πυρώδεα. κα λλο θωυμαστόν στιν ν
τ ξοάν. ν στες ντίος σορές, ς σ ρ
κα μεταβαίνοντι τ βλέμμα κολουθέει· κα
ν λλος τέρωθεν στορέ, σα κα ς κενον
κτελέει.


Μέσα στο ιερό του ναού βρίσκονται δύο χρυσά αγάλματα ένα της Ηρας κι ένα του Δία μα που του δίνουν άλλο όνομα.
Η περιγραφή του αγάλματος της ‘Ηρας παρουσιάζει  ένα πολύμορφο σύνολο και εξηγεί ο Λουκιανός : έχει κάτι από την Αθηνά, από την Αφροδίτη, τη Σελήνη, την Ρέα, την Αρτέμιδα, τη Νέμεση και τις Μοίρες.

Κρατεί σκήπτρο στο ένα χέρι, αδράχτι στο άλλο, και στο κεφάλι φέρει πυργωτό στέμμα με ακτίνες και πέπλο. 

ν μέσ δ μφοτέρων στηκεν ξόανον λλο
χρύσεον, οδαμ τοσι λλοισι ξοάνοισι εκελον.
τ δ μορφν μν δίην οκ χει, φορέει δ τν
λλων θεν εδεα. καλέεται δ σημήιον κα π'
ατν σσυρίων, οδέ τι ονομα διον ατ
θεντο, λλ' οδ γενέσιος ατο κα εδεος
λέγουσιν. καί μιν ο μν ς Διόνυσον, λλοι δ
ς Δευκαλίωνα, ο δ ς Σεμίραμιν γουσιν· κα
γρ δ ν π τ κορυφ ατο περιστερ
χρυσέη φέστηκεν, τονεκα δ μυθέονται Σεμι-
ράμιος μμεναι τόδε σημήιον. ποδημέει δ δς
κάστου τεος ς θάλασσαν ς κομιδν το επον
δατος.


Στο κέντρο ανάμεσα στα δύο αγάλματα βρίσκετε στημένο άλλο χρυσό ξόανο  που δεν μοιάζει με τα άλλα ξόανα. Δεν έχει μορφή ξεχωριστή και μοιάζει με τους θεούς.  ΟΙ Ασσύριοι το ονομάζουν ΣΗΜΗΙΟΝ - ΣΗΜΑΔΙ, και δεν του έχουν δώσει ξεχωριστό όνομα, μήτε και λένε τίποτα για την προέλευσή του και τι παριστάνει. Άλλοι νομίζουν ότι είναι ο Διονυσος κι άλλοι η Σεμιραμις, γιατί πραγματικά στο κεφάλι του κάθετε ένα χρυσό περιστέρι που είναι το σημάδι της Σεμιράμιδος.
Και αυτό το περιστέρι το κατεβάζουν δυο φορές το χρόνο στη θάλασσα σαν φέρουν το νερό, που χύνουν μέσα στο ιερό και στο χάσμα που βρίσκεται κάτω από το ιερό. Εις ανάμνηση της σωτηρίας  του Δευκαλίωνα από τον κατακλυσμό.


 Η ταύτιση της Ρέας/Εαρ, Ηρας/Αηρ, Κυβέλης και Σεμιράμιδας στα κείμενα είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Στην ουσία κάθε εποχή λάτρευε στα ίδια κέντρα την Μεγάλη Μητέρα Θεά με διαφορετικά ονόματα και την έφερνε έτσι πιο κοντά στα δικά του βιώματα και πιστεύω.

Η λατρεία περνάει από διάφορα στάδια όπως η ουσία μένει ακόμα και σήμερα η ίδια. Η λατρεία της Μητέρας Θεάς με τα πολλαπλά της ονόματα που εξαπλώνετε στις γύρω περιοχές στην Παλμύρα, Αυρακίτιδα, Αίγυπτο, όλη τη Μικρασία, Λυδία, Καρία, Φρυγία, κλπ.

Η Μεγάλη Θέα που στην ουσία αντιπροσωπεύει και την Θηλυκή πλευρά της Θεότητας και το σημερινό Άγιο Πνεύμα με τη μορφή Περιστεράς ήδη ενυπάρχει από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα με τη μορφή περιστεριο. Μάλιστα κατεβαίνει, στα πλαίσια της λατρείας, για να «αγιάσει» τα θαλασσινά νερά όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα στις μέρες μας κατά τα Θεοφάνεια.  

Η μόνη αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί στις μέρες μας είναι ότι η θέση της Μεγάλης Μητέρας-Γυναίκεια Πλευράς της Θεότητας,  έχει δώσει τη θέση της στην λατρεία του Υιού. Έτσι μόνο διαμέσου αυτού πλέον λατρεύετε η Μητέρα Θεά καλυμμένη κάτω από τον μανδύα της Μητέρα του Υιού, και σχεδόν αγιοποιημένη από την μητρότητα κρατώντας όμως όλες σχεδόν τις ιδιότητες των προηγούμενων Γυναικείων Θεοτήτων.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...